Child Bite - The Living Breathing Organ Summer

Η γαμημένη η ζωή είναι γεμάτη διλήμματα. Το έναυσμα για σκέψη σκάει από ένα τυχαίο γεγονός, μικρό, μεγάλο, δεν έχει σημασία και καλείσαι να πάρεις αποφάσεις... Όπως μ' αυτούς εδώ. Με τις πρώτες νότες του "Manacles", του κομματιού δηλαδή που ανοίγει το "The living breathing organ summer", ήρθα αντιμέτωπος με μια λευκή σελίδα και το κλασσικό "ωραία, τώρα τι γράφω;"... Αρχίζω αναλύοντας όλα αυτά που μου θυμίζει, τους αγαπημένους μου Jesus Lizard, τους Dead Kennedys, όλη τη φάση "προχωρημένο HxC" η οποία έστειλε ταμείο την Touch 'N' Go στα '90s, σε συνδυασμό με τις παιδικές μου αναμνήσεις, ή παραμένω στο τυπικό, τι μου 'κανε όλο αυτό το συνονθύλευμα ήχων, ρυθμών, υστερίας που βγάζει το εν λόγω πόνημα που θ' ακούω πολύ καιρό; Ή μήπως πρέπει να γράψω μια ιστορία, στην οποία οι Child Bite θα παρείχαν το soundtrack, ή κάτι για γενειάδες, διαθέτουν πλούσιες οι ατομάρες και τις προβάλλουν με περισσή υπερηφάνεια, μια μπούρδα, να 'χει γέλιο κι έτσι; Απ' την άλλη, ίσως το σωστότερο θα ήταν να μη γράψω τίποτα και να τους κρατήσω για πάρτη μου... 

Γάμησέ τα, όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με την πιο άξια ενασχόλησης μορφή τέχνης που υπάρχει, αδυνατώ να ξεκολλήσω από τους ήχους που μου γάμησαν το κεφάλι στην εφηβεία μου και, όποτε σκάει μια μπάντα που έχει επηρεαστεί εξίσου, κολλάω περισσότερο... Θέλω ο κόσμος να μ' αφήσει ήσυχο, να κλειστώ στο δωμάτιό μου, όπως τότε, με τη μουσική τέρμα και το βιβλίο που διαβάζω αυτή την περίοδο (το "Σφαγείο Νο 5" του Βόννεγκατ, συγκεκριμένα), αλλά αυτό πια δεν παίζει να γίνει με την καμία, δουλεύω την επόμενη, αδυνατώ να ξενυχτίσω διαβάζοντας και οι γείτονες φωνάζουν για την ένταση... Κι έρχεται το εξαγνιστικό "Mates in Torso" και κοπανιέμαι ρυθμικά, το βάζω λίιιιιγο πιο δυνατά, αφήνομαι και, για τα 3:25 της διάρκειάς του, τα παρατάω όλα, όλα εκτός απ' τη χαρά της ανακάλυψης κάτι πλήρους και ουσιαστικού... 

Γαμώ τις μπάντες... Άιντε να βγάλουν και το καινούριο οι Snowman να ξεκουτιάνω τελείως φέτος... 

(Προσθήκη της τελευταίας στιγμής: Για τους Child Bite, μεταξύ άλλων, τι άλλων, όλων,  πρωτοδιάβασα στο πιο ενημερωμένο, καλόγουστο, όμορφο blog των καιρών μας, το Make Noise Not Music, το οποίο είχε γράψει και για τη μπάντα μου τα καλύτερα, χωρίς να ξέρει ότι παίζω εκεί καν, κάτι που με έκανε να το αγαπήσω ακόμα περισσότερο. Βασικά, αποτελούσε τη μοναδική πηγή ενημέρωσης μου σε ότι αφορά στη σημαντικότερη  μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης εδώ και μήνες. Τι να πω, ρε Μάκη, μας ξενέρωσες άσχημα. Δικό σου θέμα, γάμα τα κι εγώ το σκέφτομαι να το κλείσω όλη την ώρα το γαμήδι, αλλά το δικό σου θα μου λείψει. Κοίτα μη χαθείς τελείως τουλάχιστον)