Team Ghost VS Table Manners

Πρέπει να ανανεώσω τη γκαρνταρόμπα μου. Και γρήγορα. Μου το είπανε και στη δουλειά, όπου σκάω κάθε μέρα με τα μισολιωμένα παντελόνια μου και τα asics που είναι στα όρια του να μείνουν στο δρόμο. Βαριέμαι τα ψώνια, όμως. Ιδίως για ένδυση και υπόδυση. Θα 'θελα να φοράω τέχνη και λογοτεχνία, να ντύνομαι όπως οι πρωταγωνιστές αυτών που διαβάζω, σε φάση, όταν περιγράφεται ο "πρωταγωνιστής", η πρώτη εικόνα που μου σκάει είναι ο εαυτός μου, μες στα ρούχα του... Είμαι σίγουρος ότι δε συμβαίνει μόνο σ' εμένα αυτό...

Γι' αυτό και γέμισα το ποστ με ασπρόμαυρες εικόνες του Zenith των Grant Morrisson και Steve Yeowell, έχω εξιδανικεύσει την εμφάνιση του εν λόγω Pop Star - Super Hero, κι ας είναι κίτρινο το παντελόνι του. Και δε θα σχολιάσω καν τις βάτες...

Οι δύο μπάντες που μαλλιοτραβιούνται εδώ, μου θύμισαν αυτό το κόμικ. Οι Team Ghost είναι Γάλλοι που ακούγονται σαν Άγγλοι, οι Table Manners το αντίστροφο. Αν και η βατραχοπροφορά του τραγουδιστή των δεύτερων δύσκολα θα μπορούσε να βγει από Λονδρέζο, όσο καυλωμένος με το Cold Wave και να ήταν... Μερικά πράγματα απλά δε γίνονται, όπως και να το κάνεις... Παρότι η προφορά μου στα γερμανικά θα μπέρδευε και Βερολινέζο ιθαγενή. Κάποιοι άνθρωποι παραείναι χαρισματικοί, υποθέτω... 

Το Zenith δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο 2000ad, την κορυφαία ανθολογία φαντασίας που βγήκε ποτέ στην Μεγάλη Βρετανία, αλλά και οπουδήποτε αλλού... Οι δημιουργοί του, αν και Αγγλάρες, κατάφεραν να μεταφέρουν στις σελίδες του ένα Γαλλικό αέρα, ευαίσθητο, πρωτοποριακό, ελεύθερο. Αν έπρεπε να επιλέξω soundtrack για την ανάγνωσή του θα έβαζα σίγουρα αυτές τις δύο μπάντες. Οι πρώτοι με το shoegaze στυλάκι τους και οι δεύτεροι με το γυμνό post punk τους, θα πήγαιναν τη φάση αλλού. Δεδομένο.

Βασικά, αυτό το κείμενο γράφεται πρωί Κυριακής 9 Μαΐου, έχω βάλει στο PC τις δύο μπάντες να παίζουν με τη σειρά που εμφανίζονται στον τίτλο, και όταν σκάει κομμάτι που μου κάνει "κάτι", αρκετά συχνά δηλαδή, ανεβάζω και λίγο παραπάνω την ένταση. Είναι αισίως η τρίτη φορά που βγαίνουν οι ίδιοι ήχοι από τα ηχεία μου και συνειδητοποιώ ότι έχω αρχίσει να γίνομαι ενοχλητικός για τους γύρω μου... Χαμηλώνω με βαριά καρδιά. Γιατί και οι δύο μπάντες γαμάνε. Με το δικό της, ιδιαίτερο τρόπο η καθεμιά... Δεν υπάρχουν διλήμματα εδώ, δεν υπάρχουν διαχωρισμοί, συγκρίσεις, αποφάσεις. Μιλάμε για την απόλυτη ισότητα στην ιδιομορφία...

Είναι μπάντες comics κατάσταση. Δεν αυτοπεριορίζονται σε genres, δεν τυποποιούν τον ήχο τους, είναι τέχνη, ένατη συγκεκριμένα, ξεχωρίζουν. Είναι από τις ανακαλύψεις. Σκέτο.