Oxbow

Οι Oxbow, αυτή ακριβώς τη στιγμή, είναι η αγαπημένη μου μπάντα. Έχω βάλει το "Serenade In Red", έφτιαξα ένα ασύλληπτα δυνατό ποτό, ώστε να με στείλει στο διάολο το συντομότερο δυνατό, καπνίζω και εν ολίγοις, έχω αφεθεί στο χάος...

Μ' αρέσουν αυτοί... Έχουν το στοιχείο του "κινδύνου" που λείπει από όλες (δεν υπερβάλλω) τις μπάντες σήμερα... Με το που σκάει η πρώτη νότα αρχίζει να βρωμοκοπάει αίμα... Την πρώτη φορά που τσέκαρα τις ψυχώσεις τους, αυτόματος εθισμός από 'κει κι έπειτα, μου θυμίσανε τις αντίστοιχες των Black Flag, Big Black και Birthday Party (Να 'ναι τυχαίο ότι οι καλύτερες μπάντες αρχίζουν από "Β";)... Κίνδυνος. Άγχος. Ουσιαστική βαναυσότητα. Πραγματικά σκληρός ήχος. Μου λείπουνε...

Γενικά, οι αγαπημένες μου μπάντες είναι όλα όσα θα ήθελα να είμαι εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Στη συγκεκριμένη φάση θα 'θελα να είμαι μια όχληση, ιδιαίτερη, σα σκουριασμένο καρφί στην ποδική καμάρα, να εξαπλώνομαι στα μυαλά ξεχωριστών ανθρώπων, ήδη αρκετά διεφθαρμένων ώστε να θεωρούμαι φυσιολογικός, ένας απ' αυτούς, να γίνομαι ο εκφραστής, το φερέφωνο του μισανθρωπισμού τους, της αυτοτιμωρίας τους, της λύπης, της χαράς, της οργής τους... 
Δεν έχω αυταπάτες, το γνωρίζω ότι δεν παίζει να γίνει αυτό, δε γράφω και τόσο καλά πια, δεν μπορώ να γίνω όσα οι Oxbow είναι για μένα... Και είναι τόσα πολλά αυτά... 
Είναι και η πληθωρική παρουσία του Eugene Robinson, απειλητικός, ωμός, πιο τρομακτικός από όλο το corpse paint που χωράει στη μούρη δεκάδων βαρετών μεταλλάδων... Ο τύπος που, σε καμία περίπτωση δε θα ήθελες να είσαι μαζί στο ίδιο κελί... Ποιητής της βίας. 
Η μπάντα που έσκασε πάνω απ' το πτώμα του αμερικάνικου HxC και ασέλγησε στις στάχτες του όσο κανείς πιο πριν. Αυθεντικά εξωστρεφείς σε ό,τι αφορά στα συναισθήματά τους, στην ψυχολογική τους κατάσταση, μια σεβαστή ποσότητα διαθέσεων και συνεπειών απλωμένη σ' ένα καμβά από νότες, ρυθμούς και στίχους, τέχνη, ουσία, πάθος, έκσταση.
Έχουν συνεργαστεί με τις πιο μαγικές γκόμενες που έχουν ηχογραφήσει κάτι στη ζωή τους με θαυμάσια αποτελέσματα. Πως θα μπορούσαν να αποτύχουν σε κάτι άλλωστε; Είναι ένα genre από μόνοι τους. Απολύτως ιδιαίτεροι. Γαμώ τις μπάντες, τι να πω πια...
Δεν υπάρχει κάποιο "νέο" τους να μοιραστώ, τίποτα, με ξενερώνει λίγο αυτό, δε γαμιέται, που δεν υπάρχει κάτι εννοώ, ήθελα απλά να γράψω γι' αυτούς, επειδή πριν λίγες μέρες αγόρασα το "Narcotic Story", και κόλλησα πάλι...