Les Savy Fav - Root for ruin

Βασικά στις κιθάρες οφείλεται... Ξεκάθαρα. Το κόλλημα ρε. Εύκολα. Απ' τον πρώτο τους δίσκο λέμε, όχι τώρα. Ή μάλλον, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, από το "Inches", τη συλλογή με τα singles... Όχι, όχι, είχα τσεκάρει το "Go Forth" νωρίτερα... Κάπου το 2002, νομίζω. Εκεί που όλοι χαζεύανε με Strokes, White Stripes, Interpol εγώ ψαχνόμουνα με δαύτους... 
Ούτε που θυμάμαι ποιος απ' το φοιτηταριό μου τους είχε κάνει πάσα... Μαλακίες, θυμάμαι αλλά δε λέω. Δεν έχει και σημασία... Μόνο οι κιθάρες είχανε τότε. Και το μπάσσο. Το μπάσσο, ρε πούστη... 

Το καλό είναι ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε. Είναι όλα εκεί. Τα indie ψευδοσταριλίκια δεν είχαν καμία επίδραση (αρνητική τουλάχιστον) στο Harrington, άρα όλα τέλεια. 
Δεν υπάρχει καν λόγος να γράψω αυτό το review βασικά, μιλάμε για μία μπάντα που έχει "όλα τα σωστά στοιχεία" στον ήχο της, τη συνταγή για να γουστάρω, γαμάτες μπασσογραμές, κιθάρες που κεντάνε στα πρίμα, χαρισματικό τραγουδιάρη [ως performer και ως γκόμενος πάντα, γιατί από φωνή μουνί (θα μπορούσα να περάσω ένα απόγεμα γλύφοντας τη γενειάδα του... Ή την καράφλα του... Ή.......)]*, ρυθμό γάματα, δηλαδή κι αν είναι κατώτερο από το  "Let's Stay Friends" ποιος χέστηκε ειλικρινά...

Άμα τους γούσταρες θα τους γουστάρεις ρε πούστη, έλεος δηλαδή, για τους Les Savy Fav μιλάμε, στριφνή pop, τσιχλόφουσκες και ακρότητες, τι σκατά πια... Είναι όλα μα όλα εδώ. Στην πεντάδα μέσα από τώρα, τι να λέμε. Γιατί; Γιατί είναι αυτοί που είναι, γιατί κάποιοι από μας χεστήκανε για το καινούριο των Arcade Fire, γιατί είναι art, είναι punk, είναι post-hardcore, γιατί είναι ένας δίσκος που, επιτέλους, δε μιλάει στην καρδιά, δε μιλάει στο μυαλό, μιλάει αποκλειστικά και μόνο στα πόδια...

Ε, μα ναι...

* Όποιος αρρώστησε που άνοιξα αγκύλη κι έβαλα παρένθεση μέσα κερδίζει τραπέζι στο σπίτι μου. Θα είμαι ντυμένος ελαφρά...