Έχοντας ξεκαθαρίσει τη σαφή μου προτίμηση απέναντι σ' αυτό το μαλακοείδος προχωράω στο review...
Tους Black Mountain τους γουστάρω. Πολύ όμως. Αυτή η ρομαντική χιππίλα τους, η σεβεντίλα, σαν είδος μπόχας, σε φάσεις με συγκινεί. Έχει ένα ρομαντισμό, βρε παιδάκι μου, ένα γαμάτο πράμα, δεν ξέρω, έχει κάτι. Τα riffs τους είναι έτη φωτός πιο "έξυπνα", πιο ευρηματικά από τη μέση μαλακοstoner μπιχλομπάντα, σκατά, είναι έτη φωτός πιο "έξυπνα", πιο ευρηματικά και από την καλύτερη μαλακοstoner μπιχλομπάντα, ξέρουν να τραγουδάνε και λειτουργούν θαυμάσια είτε κατά τη διάρκεια χρήσης μαλακών ναρκωτικών (υποθέτω προφανώς, χεχ), είτε αλκοόλ... Σπάνιο πράγμα.
Ξεχωρίζουν. Κι έχουν αυτή τη Rawk φάση μ' ένα προχωρημένο τρόπο, δικό τους τελείως, το έχουνε λιώσει το παρελθόν, το κοπιάρουν με μεγάλη μαεστρία, το κάνουν δικό τους.
Το "Wilderness Heart" τα έχει όλα. Ό,τι ακριβώς είχαν και οι προηγούμενοι δίσκοι τους. Ντάξ, δεν τους το 'χα να το γυρίσουν σε minimal techno, όλα είναι εκεί, ό,τι ήταν και πριν και τίποτα δε θ' αλλάξει μετά. Έχουν μια ασφάλεια αυτές οι μπάντες. Δεν υπάρχει καλό ή κακό μ' αυτούς, η ποιότητα είναι σταθερή, σαν την τριχάρα στα μούτρα τους και στη μασχάλη της τύπισσας...
Γαμώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου