Dead Luke - American Haircut

Σήμερα παίζει μάθημα πολιτικής σε φάση Ίντιφακ. Εννοείται ότι θα είχα θέσεις τέτοιου είδους ρε, ήταν ποτέ δυνατόν;

Λοιπόν, έχω πλούσια αγωνιστική δράση, γάμησέ τα, τέρμα μαύρη κουκούλα, πριν ποινικοποιηθεί, αποποινικοποιηθεί, ξαναμαναποινικοποιηθεί, η προσφορά της κυβέρνησης (προηγούμενης, επόμενης δεν είχε ποτέ σημασία) στην είσροή του style στους κοινωνικούς αγώνες, μπερδεύτηκα ρε, σκατά... Σε τι φάση είμαστε τώρα; Γάμα το. Είναι που ασχολούμαι. Καλά.

Όπως έλεγα, από τη φοβερή εμπειρία που 'χω αποκομίσει, κατέληξα ότι οι καταλήψεις χώρων μπορούν να διαχωριστούν σε δύο ειδών:

1. Καταλήψεις που κάνανε Χίππιδες

2. Καταλήψεις που κάνανε Πάνκηδες

Τόσο απλά. Οι μεν έχουν λιγάκι περισσότερο ενδιαφέρον, καθώς οι παρευρισκόμενοι συζητάνε αενάως για δράσεις που δεν παίζει να πραγματοποιηθούν ποτέ, δε βγαίνει άκρη, δεν υπάρχει ομοφωνία ακόμα και για αλλαγή λάμπας στο χώρο συνάθροισης, οι δε πάλι είναι πανκς, μιλάνε για το πανκ και για τους μπάτσους, παραμένουν παρόλα αυτά σημαντικά εξυπνότεροι και πιο δραστήριοι από τους πρώτους... 

Στη χίππικη φάση απ' την άλλη είναι το βασίλειο της ανοιχτομυαλιάς σε ό,τι αφορά στον τομέα "τέχνη", παίζει ό,τι να 'ναι και ακολουθεί πάντα μα πάντα συζήτηση ή/και κοινοβιακό, "συντροφικό" γεύμα με φαγητά που έχουν φέρει όλοι απ' τα σπίτια τους. Σ' ένα από δαύτα, ένας φίλος είχε την τρομερή ιδέα να παρασκευάσει με μεγάλη αγάπη ώστε να υποστούμε οι λοιποί σύντροφοι με μεγάλη αηδία το φοβερό Κοκκινιστό Κουνουπίδι του. Πραγματικά δεν έχω λόγια...

Οι Dead Luke, λοιπόν, θα μπορούσαν να χωρέσουν σε οποιαδήποτε από τις δύο φάσεις. Έχουν τη μπιχλοψυχεδέλεια που θα έψηνε τα χιππιά, αλλά και την πανκίλα ώστε να ικανοποιηθούν οι απόλυτοι εκπρόσωποι του cool συγκρινόμενοι με οποιοδήποτε scene... Εν ολίγοις, το "American Haircut" είναι μία γαμημένα ολοκληρωμένη επίθεση στα αισθητήρια όργανα του απολιτίκ indie scenester, που ψάχνει απλώς το "λιμάνι" του (μπλιαχ!) στην πρόκληση...

... Βάλε μέσα και τη διασκευή στο "Little Red Riding Hood", σχεδόν εξίσου γαμάτη μ' αυτή των Meteors, κι έχεις ένα κόλλημα τεραστίων διαστάσεων, που σου σκάει και δεν ξεκολλάει με την καμία...

Μπαντάρα... Στην κλασσική φάση που γουστάρω: Attitude above Art, ούτως ή άλλως μόνο η "στάση" έχει σημασία, είναι το "σπάνιο" στο σήμερα, τ' άλλα βρίσκονται.

Πάω τώρα, γεια...