Τσέκαρα ένα παλιό τεύχος του Wire πριν από κάποιες μέρες, και το μάτι μου έπεσε σε μία συγκεκριμένη κυκλοφορία στα reviews, ένα ΕΡ που είχαν κυκλοφορήσει οι Big Ned από τη Γλασκώβη, μια μπάντα που ο ήχος τους μοιάζει αρκετά με των Birthday Party... Φυσικά κόλλησα με τη μία, έψαξα, βρήκα, τσέκαρα, αρρώστησα...
Γαμώ εν ολίγοις, βέβαια η ομοιότητα με την προαναφερθείσα μπάντα, που τυγχάνει να είναι και μία από τις αγαπημένες μου, ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής... Παίζουνε λέει ένα doom 'n' roll πράμα, περισσότερο επηρεασμένο από σκηνοθέτες παρά από μουσικούς. Σε φάση ξενέρωσα που δεν τους ανακάλυψα πέρυσι, ώστε να χώσω το ντεμπούτο τους στα καλύτερα της χρονιάς...
Και τότε μου 'σκασε... Ο λόγος που τους γούσταρα τόσο πολύ ήταν η σαφέστατη των επιρροών τους, οι συνθέσεις τους, ως καλώς και είχαν, έπαιξαν δευτερεύοντα ρόλο. Εύκολο.
Τι έχουμε τελικά; Τι δημιουργία ενός ακόμα sub-genre, ενός μάλιστα που θα παρακολουθούσα με ιερή προσήλωση; Μετά από πεντακόσια περίπου χρόνια από τη διάλυση των Birthday Party κάποιος αποφάσισε να κάνει κάτι για το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησαν; Στην τελική κόλλησα μαζί τους επειδή αξίζουν, ή μάλλον γιατί μου θυμίζουν κάτι που μ' έχει σημαδέψει τόσο έντονα; Κλίνω προς το τελευταίο τελευταίο...
Ντάξει, παρθενογέννεση στην τέχνη έχει να παρατηρηθεί από τότε που άρχισαν να ζωγραφίζουν βουβάλια στις σπηλιές, αλλά δεν έχει να κάνει... Με την πάρτη μου έχει να κάνει πάλι, αυτό είναι όλο... Αναζητούσα συνεχώς το καινούριο, το διαφορετικό και κατάντησα να κολλάω με ήχους που η φρεσκάδα τους έληξε κάπου το '84... Μαλακία; Ίσως... Ίσως απλά αυτή η μουσική δε λέει να ψοφήσει με την καμία, έχει μπει για τα καλά στον κύκλο της μετενσάρκωσης, αναγεννάται απ' τις στάχτες της...
Γάματα, δεν ξέρω... Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι τύποι με αρρώστησαν, αυτά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου