Von Haze VS. Sad Day For Puppets

Πριν από κάμποσο καιρό, σκάλιζα τη μικρή συλλογή μου από comics... Έπεσα, λοιπόν, πάνω στο House of Secrets της αγαπημένης μου Vertigo, μια σειρά που 'χω όλα τεύχη, σε φάση μεγάλωσα μ' αυτή, ας είναι καλά ο προμηθευτής μου... Ο Art Dealer μου...  Διαδραματίζεται στο Seattle, τη χρυσή περίοδο του Grunge, κι έχει να κάνει με μια τύπισσα, τη Rain Harper, που  βρίσκεται εκεί, έχοντας αποδράσει από τον καταπιεστικό πατέρα της... Και καλά...  Καταλήγει τελικά να της συμβαίνουν διάφορα περίεργα... Ταυτίστηκα με την (αντι-) ηρωίδα, κυρίως γιατί ήταν μεγάλη ψεύτρα, ένα σπορ στο οποίο επιδίδομαι με μεγάλες διακρίσεις...

Ο συνδυασμός των "Μαλλιοτραβηγμάτων" μου με comics πραγματοποιείται δεύτερη φορά, δεν ξέρω αν θα το καθιερώσω, δε θέλω να επαναλαμβάνομαι αλλά είναι μάλλον αναπόφευκτο, μπορεί και να το κάνω τελικά, μπορεί και όχι, τώρα όμως έχει το νόημά του...

Τις δύο μπάντες που αναφέρονται έτυχε να τις τσεκάρω διαβάζοντας τα τελευταία τεύχη του House of Secrets, και, με κάποιο τρόπο τις έχω συνδυάσει μ' αυτά. Δεν ξέρω ρε, φαντάζομαι ακούγεται τελείως μαλακισμένο, αλλά στεναχωρήθηκα με το "θάνατό" του... Στην τελική ένα μαλακοκόμικ είναι, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, σωστά; Σωστά.....................
 

Στις μπάντες τώρα... Oι Von Haze στο ομώνυμο δισκάκι τους, παρουσιάζουν ένα μυστηριώδες, ελκυστικότατο post punk (μου θύμισαν και Cold Cave, δεν το κρύβω), βασισμένο περισσότερο στα πληκτροφόρα τους, στις "ατμόσφαιρες", αλλά όταν σκάνε οι κιθάρες... Νταξ, και θαύματα συμβαίνουν... Το τσέκαρα κάτι μέρες του καλοκαιριού που συνέβη ό,τι πιο περίεργο έπαιζε να συμβεί... Οι Sad Day For Puppets από την άλλη, θυμίζουν παλιές brit pop μπάντες, είναι κι απ' τη Σουηδία άλλωστε, συγκεκριμένα μου έσκασαν οι Primitives... Ναι, αυτοί που λένε το "Crash"... Κακό; Κάθε άλλο. Γούσταρα... Νοστάλτζια φάση... Γαμάτο soundtrack και οι δύο, όπως και να 'χει... Με τα ψεγάδια του, όπως και η ιστορία που έντυνε, η οποία σταμάτησε τόσο απότομα, αφήνοντας με μόνο με ερωτήματα... Τι σκατά έγινε μετά και τα γνωστά...

(Ρε μαλάκα, είμαι τόσο ξενερωμένος με τη φάση που δυσκολεύομαι να γράψω...)

Βασικά, οι δύο μπάντες είναι σε φάση "αντίθετες"... Νταξ, όχι Big Band  Jazz με Black Metal, αλλά εκεί που η μία είναι στη σκοταδούρα, τη μιζέρια, την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα υπογείου μες στην υγρασία, η άλλη είναι το ακριβώς αντίθετο. Σου  χώνεται σα μαχαιριά στα πλευρά η φάση "μέλλον", κι από πάνω επίδεσμος η "ελπίδα" ξέρω 'γω... Κάτι τέτοιο. Ή απλά διαβάζω πολλά comics γενικότερα... Με αποτέλεσμα να δένομαι τόσο πολύ με τους πρωταγωνιστές τους που αποκτάω και τραγούδια τα οποία μου τους θυμίζουν... Σα να ξεπηδάνε ήχοι από τις σελίδες και το αντίθετο. Για τη Rain Harper, αυτή την κατά κάποιο τρόπο "φίλη" μου, θα άξιζε ίσως κάτι μεγαλειώδες, σε φάση Smiths, Sonic Youth, Sun Araw, που θα το ακούω κι έξω και θα μου γαμιέται η διάθεση, αλλά ξέμεινα με τους δυο του τίτλου... Στ' αρχίδια μου βασικά, γουστάρω όπως και να 'χει...

Οι βουτιές στην εφηβεία είναι επικίνδυνη φάση, κολλάς, θυμάσαι, συγκρίνεις και, όταν το τότε συγκρούεται με το σήμερα... Ας πούμε ότι τα πάντα μπορεί να συμβούν. Και η ιστορία μένει έτσι. Το αιώνιο "ανικανοποίητο"... Θυσιάζεις το όνειρο για το "σωστό"... Σκατά...