Grinderman - Grinderman 2

Κάποιους "ήρωες" της εφηβείας σου μεγαλώνοντας τους ξεγράφεις... Σε απογοητεύουν... Εξελίσσονται ενώ εσύ απαιτείς να παραμείνουν στάσιμοι σ' αυτό που σου θύμιζαν κάποτε. Σαφώς και δεν είναι δίκαιο γι' αυτούς, η καλλιτεχνική στασιμότητα, αλλά εσύ αυτό θες. Την ασφάλεια.

Το πρώτο κομμάτι των Bad Seeds που άκουσα ήταν το "Red Right Hand", είχε το single ο μεγαλύτερος αδερφός ενός φίλου, που μας μάθαινε από μικρά στη γκοθιά... Η επαφή ήταν περίεργη, αυτό που έβγαινε από τα ηχεία του διπλού-κασσετοφώνου-με-cd που βασάνιζα εκείνο τον καιρό, δεν έμοιαζε με τίποτα απ' όσα μου είχαν συστηθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή... Ήμουν σε φάση "μαλάκα, τώρα αυτό είναι rawk; Κι αν δεν είναι γιατί μ' αρέσει;"... Κάπως έτσι αγοράστηκε το "Let Love In", με ένα από τα χειρότερα εξώφυλλα στην ιστορία της μουσικής. Σχεδόν ντράπηκα να πάω μέχρι το ταμείο με το βινύλιο...

Κατόπιν άρχισε η κατρακύλα προς τα πίσω... "Henry's Dream", "Your Funeral My Trial", "From Her To Eternity", δεν είχε τέλος αυτό, δεν μπορούσα να χορτάσω την απελπισία, ώσπου τη στιγμή που ο ίδιος αδερφός φίλου μου πρότεινε κάτι άλλο... "Αυτή είναι η μπάντα που είχε ο Cave πριν τους Bad Seeds"... Και μου 'κανε πάσα το "Prayers on Fire"... Ήταν από τις στιγμές που αισθάνεσαι ότι ναι, κάτι τελείωσε και άρχισε κάτι άλλο... Ήταν το παίξιμο του Rowland S. Howard... Και μόνο. Ήταν απλά ότι πιο συγκλονιστικό είχα ακούσει μέχρι τότε να βγαίνει από εξάχορδη (sorry Sonic Youth), six strings that drew blood, κανονικά και το πίστευα κιόλας... Έζεχνε αίμα απ' άκρη σ' άκρη... Ήταν αυτό ακριβώς που θα αποζητούσα για το υπόλοιπο της ζωής μου. Να φυλακίσω στο μυαλό μου αυτούς τους ήχους για πάντα. Όλη αυτή την έκσταση, τον τρόμο, την κλειστοφοβία, την απελπισία, το πάθος... Την ουσία...
Συνέχισα να παρακολουθώ τους Bad Seeds, βέβαια, αλλά από το "Boatman's Call" και μετά δε γουστάρω και τόσο. Δε γουστάρω... Έχει τις αναλαμπές του ο θείος Nick, αλλά  το σύνολο της παραγωγής του... εχμμμμ... δεν έχει καμία σχέση, ναι, ακόμα και ποιοτικά, μ' αυτά που είχε δώσει στο παρελθόν... Άσε, βασικά, αλλού είναι το πρόβλημα... 
Το να κόψεις την πρέζα για να αφιερωθείς στη λατρεία ενός ζόμπι μου φαίνεται πολύ λάθος κίνηση καριέρας. Είμαι της άποψης γενικά ότι αν ηχογραφείς στην πρέζα και την κόψεις, κόψε και τις ηχογραφήσεις... Η κινητήριος δύναμη δεν είναι πια εκεί... Και εδώ είναι που σκάει ο Warren Ellis...   

Εκτός του ότι μοιράζεται το ίδιο ονοματεπώνυμο με έναν από τους σημαντικότερους λογοτέχνες σήμερα, τυγχάνει να είναι κι ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς γενικά... Και;
Και σκάει το "πείραμα" από το πουθενά, το πρώτο των Grinderman στην περίπτωσή μας, και σου γαμάει το μυαλό. Βλέπεις ότι μπορεί να κόπηκε μαχαίρι η πρέζα, αλλά η καψούρα που είχες επέστρεψε. Αυτή η ένταση... Η ανάγκη να αποκτήσεις κάτι και άμεσα, να επισκεφτείς αυτό το μέρος για μία φορά ακόμα. Γιατί αυτό το μέρος έχει τέχνη ρε... Και δεν μπορεί να μη γουστάρεις τέχνη...
Και σκάει και δεύτερο... Και είσαι σε μια φάση "Τι έγινε τώρα ρε μαλάκα;"... Ήταν ποτέ δυνατό να γαμάει τόσο πολύ; Ή μάλλον όχι... Να είναι τόσο σημαντικό. Τόσο απαραίτητο. Να θες να είσαι εκεί, στον κόσμο του, ένα κόσμο παλιό, γνώριμο, αλλά ταυτόχρονα καινούριο... Διαφορετικό... Γίνεται; Γίνεται...