The Bitters - Have A Nap Hotel

Το εν λόγω ΕΡ γαμάει... Οι Bitters, έχοντας αφομοιώσει τις punk επιρροές τους, ένα genre που φαίνεται να έχουν μελετήσει διεξοδικότατα, είχαν τους σωστούς γονείς φαντάζομαι, και μας σέρβιραν αυτό το δισκάκι μέσω της λατρεμένης Sacred Bones, στερώντας μας τοιουτοτρόπως την ωριμότητα για λίγα λεπτά... Κατόρθωμα απ' τα λίγα...

Και η τύπισσα φοράει φούστες... Ναι...

Τέλος πάντων...

Σε φάση ξυπνάς μια μέρα και δίπλα από τα cd των Libertines παρατηρείς ότι όλο αυτό τον καιρό, η θεία που σε φιλοξενεί έχει ένα ορθογώνιο πράμα, με κάτι ομόκεντρους κύκλους, ένα βραχίονα που καταλήγει σε μια βελόνα... Κάτω από το έπιπλο που στηρίζεται, βλέπεις ότι έχει μια σειρά από πολύ λεπτά βιβλία, άλλα σε πλαστικά καλύμματα άλλα όχι. Αράζεις. Πρόσφατα αγόρασες και μια κιθάρα, την παίρνεις στα χέρια σου και γρατζουνάς μερικές συγχορδίες από ένα κομμάτι των Baby Shambles... Το "Fuck Forever" που μ' αρέσει κιόλας. Βαριέσαι γρήγορα. Θες να διαβάσεις κάτι. Επισκέπτεσαι το σημείο με τα βιβλία πάλι...

Τσεκάρεις μερικούς τίτλους... Raincoats, Gun Club, Velvet Underground, Buzzcocks, Siouxsie & The Banshees... Για μισό λεπτό... Αυτά δεν είναι ονόματα συγγραφέων... Βγάζεις ένα. Του αφαιρείς το πλαστικό κάλυμμα, χαζεύεις λίγο το εξώφυλλο και ρίχνεις μια ματιά στο εσωτερικό. Είναι ένα μαύρο κυκλικό πράμα με ομόκεντρους κύκλους.  Πάλι ομόκεντροι κύκλοι. Περίεργη φάση. Συνειδητοποιείς ότι κάποια σχέση θα υπάρχει με το μηχάνημα από πάνω... Εκείνη την ώρα μπαίνει η θεία. Τη ρωτάς... 

Σου μιλάει για έννοιες όπως punk, post punk, dark wave και σου βάζει ν' ακούσεις... Με τα πολλά σου εξηγεί και το πως να χειρίζεσαι τη νέα σου ανακάλυψη... Περνάς ένα απόγευμα σκαλίζοντας τους δίσκους της. Έτσι τους λέει. Και μετά ένα πρωί. Και μετά άλλο ένα απόγευμα... Και άλλο ένα πρωί... Και τελικά ένα καλοκαίρι.  Ίσως το καλύτερο της ζωής σου...
Όταν γυρνάς καλείς την κολλητή σου και της μιλάς για όλο αυτό. Της προτείνεις κάμποσες μπάντες να κατεβάσει, αποφασίζεται να σχηματίσετε το δικό σας συγκρότημα και το ταξίδι αρχίζει...

Υ.Γ. Καυλώνω στη σκέψη ότι δεν έχει σκάσει ακόμα η γενιά που θ' "ανακαλύψει" στην εφηβεία τους Fugazi...