MGMT - Congratulations

Το απόλυτο τίποτα

(Νταξ, θα μπορούσα να γράψω μόνο αυτή τη φράση και να τελειώνω. Θα ήταν πολύ εύκολο, όμως. Είναι αυτή η φαντασίωση που έχω αποκτήσει σε φάση, είναι κάποιος εκεί έξω και αναρωτιέται "Χμμμμ... Τι θα έλεγε ο Indiefuck για το καινούριο των MGMT;"... Δεν μπορώ να τον/την απογοητεύσω... Για να δούμε, λοιπόν...

Όταν ακούς για ένα δίσκο ότι την παραγωγή έχει αναλάβει ο Sonic Boom, δεν ξέρω καν αν ισχύει κάτι τέτοιο πλέον, ότι έχει κομμάτι που αναφέρει τον Dan Treacy, το οποίο τυχαίνει να είναι και το μοναδικό που έχει λόγο ύπαρξης, και τελικά αυτό που βγαίνει απ' τα ηχεία σου είναι τόσο φιλόδοξο, υπερφίαλο, βαρετό... Σίγουρα δε χάνεις και τις ελπίδες σου για το μέλλον του ανθρώπινου είδους, ούτε καν της μουσικής που παράγει, αλλά όπως και να το κάνουμε, απογοητεύεσαι λίγο.
Εξηγούμαι. Ο δίσκος σε καμία περίπτωση δεν είναι "κακός"... Δεν είναι για πέταμα. Απλά δε σου αφήνει και τίποτα παραπάνω από ένα "Νταξ, μωρέ...". Αυτοαναιρούμαι λέγοντας ότι όλοι οι δίσκοι που σου αφήνουν αυτή την αίσθηση είναι για πέταμα; Μάλλον. Χέστηκα. Τα "συγχαρητήρια" του τίτλου πάνε σ' εμένα και σε όλους όσους άντεξαν να τον ακούσουν ολόκληρο...
Ούτε ο προηγούμενός τους μου άρεσε,  άλλωστε. Είναι που βαριέμαι τραγικά την ψυχεδέλεια των '60s - psuckadelia την έλεγε το αφεντικό της Crypt - όχι, φτάνει, ειλικρινά απορώ γιατί ασχολήθηκα... Βαριόμουν να κάτσω να συνθέσω ένα από τα "χιουμοριστικά" κραξίδια μου... Τίποτα. Ανία. Γεια...)