I Still Love you, George Orwell...

Ήταν νύχτα όταν σπάσανε την πόρτα μου... Κοιμόμουν. Με ξύπνησε ο δυνατός θόρυβος, προφανώς. Σηκώθηκα απ' το κρεβάτι ανόρεχτα. Δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε... 
- Μην ανησυχείτε, ένας έλεγχος ρουτίνας είναι...
- Και έπρεπε να μου σπάσετε την πόρτα;
- Δεν έχετε τίποτα να φοβηθείτε. Απλά θα τσεκάρουμε τα αρχεία σας...
- Κύριε Υπαστυνόμε, ρίξτε μια ματιά εδώ...
- Hefner, Smiths, Moonshake... Δε βλέπουμε πουθενά αυτούς τους δίσκους στη δισκοθήκη σας...
- Εεεεεε... Είναι στο άλλο σπίτι...
- Όλοι τα ίδια λέτε. Λυπάμαι αλλά θα πρέπει να έρθετε μαζί μας στο τμήμα...
- Κε Υπαστυνόμε. έχει και ναρκωτικά εδώ... Κοκαΐνη, λίγη πρέζα...
- Ποιος τα γαμάει τα ναρκωτικά, όργανο; Έχουμε στα χέρια μας ένα πρώτης τάξεως κλέφτη πνευματικής ιδιοκτησίας... Μυρίζομαι προαγωγή... Πάρτε τον!

Στο δρόμο για το τμήμα σκέφτομαι πως ξεκίνησαν όλα... Πριν από τρία χρόνια... Με την επιστροφή των Bright Eyes με καινούριο δίσκο. Όταν ο Oberst πληροφορήθηκε τις εξαιρετικά χαμηλές πωλήσεις του, ξεκίνησε ένα πρωτοφανή για την αγριότητά του, αγώνα κατά της ελεύθερης διακίνησης τέχνης... Δεν το περίμενε κανείς ότι θα φτάναμε εδώ... Κανείς δεν περίμενε ότι η επόμενη επίθεση στην ελευθερία του λόγου, της έκφρασης, γενικά, δε θα 'ρχόταν από κάποιας συντηρητικής μορφής πολιτική, αλλά από το χώρο της μουσικής, της τέχνης, της ελεύθερης έκφρασης... 
Πρώτα τα μπλογκς άρχισαν να κλείνουν μυστηριωδώς το ένα μετά το άλλο, στη συνέχεια απαγορεύτηκαν τα torrents - όλα, αλλά το τελειωτικό χτύπημα ήρθε όταν άρχισαν να διώκονται απλοί μουσικοκριτικοί... Κυνήγι μαγισσών. Κανείς δεν μπορούσε να εκφέρει άποψη για τη δημιουργία κανενός. Αλλά όλοι, ανεξαιρέτως, έπρεπε να πληρώσουν και έπρεπε να την αποκτήσουν.

Φτάνουμε. Με χώνουν σ' ένα κελί. Είναι κι άλλοι μέσα. Φράντζες, πολύχρωμα κασκόλ, μουστάκια. Παλιομοδίτες χίπστερς. Τους λυπάμαι. Αυτοί περνάνε χειρότερα απ' όλους "μέσα"... Έτυχε, απ' ότι έμαθα μετά, ν' ακούνε όλοι μαζί ένα παλιό δίσκο των Pavement. Των αρχηγών της Indieστασης. Από τους λίγους που αρνούνται συστηματικά η μουσική τους να πωλείται, ενώ τη διανέμουν μέσω του Blog τους, που διατηρούν παράνομα...

Με ξυπνάνε την άλλη μέρα. Με δένουν σε μία καρέκλα και μου αδειάζουν ένα κουβά νερό στη μούρη... Με στολίζουν με κοσμητικά επίθετα, αναρωτιούνται αν έχω τύψεις για τους μουσικούς που πεθαίνουν από ασιτία με μια telecaster σφιχτά στην αγκαλιά τους, ρητορική είναι η ερώτηση, δεινοί ρήτορες, πανάθεμά τους, με ρωτάνε από που τα κατέβασα όλα αυτά, αν μου άρεσε το τελευταίο των Grandaddy (επανασυνδέθηκαν όταν κατάλαβαν ότι παίζει κάποιος ν' αγοράσει δίσκο τους), αν έχω διασυνδέσεις με την Indieσταση, αν μ' αρέσουν οι Pavement...

Ανοίγουν την τηλεόραση και στέκονται αποσβολωμένοι μπροστά στις δηλώσεις του αρχηγού τους... Στο πλευρό του στέκονται τα μέλη της κυβέρνησής του. Η Winona δίπλα του φαίνεται πιο δυστυχισμένη από ποτέ... Το παραλήρημα αρχίζει...    

- Λένε ότι είμαι αυστηρός. Ότι οι νόμοι μου είναι άδικοι. Ότι η τέχνη θα 'πρεπε να είναι ελεύθερη.... Όχι! Όχι! Εμείς λέμε ΟΧΙ! Αρκετά. Σταματήσαμε την κάθοδο στις πωλήσεις των δισκογραφικών εταιρειών, έτσι ώστε αυτές να συνεχίσουν απερίσπαστες να επενδύουν στην έρευνα για την κατασκευή νέων όπλων. Ενισχύσαμε το εμπόριο κοκαΐνης που συμβάλλει στην παραγωγή χειρότερης μουσικής. Βάλαμε τέλος στην άδικη θανάτωση των καλλιτεχνών στα χέρια του κοινού τους. Δε θα υπάρξουν άλλοι Morrissons. Δε θα υπάρξουν άλλοι Cobains. ΔΕ ΘΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΑΛΛΟΙ VANILLIS!!!!!


To πλήθος επευφημεί. Εγώ κοντεύω να πέσω απ' την καρέκλα απ' τα γέλια. Οι μπάτσοι με κοιτάνε με απορία. Αποκρίνομαι "V for Vanilli" και συνεχίζω να γελάω...