Last Nite: Kylesa

Τους Kylesa τους ανακάλυψα το 2004, τότε που άκουγα μόνο DIY HxC, είχα σηκώσει όλα τα εγχώρια mail-orders, μάλλον το αηδιαστικό κύμα καταστολής γύρω μου το είχε προκαλέσει αυτό... Ο λόγος που αποφάσισα να τους τσεκάρω, πέρα από το τρελό σπρώξιμο που τρώγανε από το Slug and Lettuce της Christine Boarts Larson, η οποία τους περιέγραφε σαν το απόλυτο μίγμα Crust, Punk, HxC, Stoner και εχμ... Metal, ήταν τα εξώφυλλα του Pushead στο ομώνυμο ντεμπούτο τους και το "No ending" EP τους... 
Ο Pushead είναι ο πιο απίστευτος Skater - Lowbrow Artist που γεννήθηκε μέσα στη σκηνή του HxC των '80s, με τελείως προσωπικό στυλ, σε πρόσφατο τεύχος του Juxtapoz ήταν και curator και ό,τι (όποιους) είχε να προτείνει ήταν τουλάχιστον συγκλονιστικό...  

Πρώτα, φυσικά, αγόρασα το εν λόγω 7", και με τις πρώτες νότες του "110 Degree Heat Index" ήμουνα σε μία φάση "μαλάκα, τι παίζει εδώ, τι συμβαίνει μέσα μου αυτή τη στιγμή, τι γίνεται, δεν καταλαβαίνω"... Είχα κολλήσει στον αίσχος καναπέ που, εκτός απ' την προφανή του χρησιμότητα αποτελούσε και το πιο Anti-Kunst τασάκι του κόσμου, απολαμβάνοντας με λύσσα τον τυφώνα συναισθήματος, περισσότερο από όλη τη δισκογραφία των National, που με κατέκλυζε... Η επόμενη παραγγελία είχε και το "Kylesa" μέσα, μου πήρε κάμποσο καιρό να το "καταλάβω", δεν είχε τόσο απίστευτη κομματάρα, δεν υπήρχε τόσο ασύλληπτα διφορούμενος στίχος όσο το "This summer heat can't make me sweat  - I have too many shadows to hover over me", που εξακολουθεί να με κολλάει και να με εκφράζει όσο τίποτα, ακόμα και σήμερα που είμαι σκατόγερος και κουρασμένος...
Στα του Live τώρα...
Σκάσαμε όταν βγήκαν οι Lucky Funeral, προφανώς ο, σαφώς επηρεασμένος από τους Pantera (τόσα ξέρω, τόσα λέω, χέστηκα στην τελική), ήχος τους με άφησε κάτι παραπάνω από ασυγκίνητο... Ρησπέκτ στον μπασσίστα, βέβαια, που μόστραρε Rickenbacker...
Ακολούθησαν οι Dark Castle, ένα sludge σκουπίδι απ' τα ολίγα, γελούσα σαν ηλίθιος σε όλη τη διάρκεια του σετ τους... 
... Και βγήκαν οι Kylesa... Προσπερνώντας το σκατά ήχο της Σφεντόνας, σκατά όμως, μόνο για εντεχνούρες, τίποτα άλλο, τον για τον πούτσο εξαερισμό (άραγε υπήρχε;), μπορώ με ασφάλεια να πω ότι η υπερμπάντα γάμησε... Άσχημα. Στο "Unknown Awareness" κοπανιόμουν γάματα (νταξ, όχι υπερβολές, με το χαρακτηριστικό τέρμα φλώρικο τρόπο μου), είχα ανατριχιάσει ολόκληρος, και κάτι μου 'σφιγγε τ' αρχίδια σα μέγγενη. Η καύλα ήταν. Δύο ντράμμερ, ρε πούστη, η σεξουαλικότητα βαρούσε κόκκινο, ασύλληπτος συχρονισμός, τρομερός όγκος, κόλαση, κιθάρες απ' το διάολο, σκοτωμός, συναίσθημα, ουσία, τέχνη... Η φωνή του τύπου γαμάει, και της Laura, δε λέω, αλλά αυτουνού βγάζει ένα σπαραγμό, κάτι, δε θα το χαρακτηρίσω αλλιώς, στ' αρχίδια μου. Δεν ξέρω ρε... Αν το σύνολο του μέταλ απαρτιζόταν από μπάντες σαν κι αυτή, παίζει να μην άκουγα twee τώρα...
Το σετ τους ήταν όντως μικρό, πενήντα λεπτά πάνω κάτω, αλλά μου φάνηκε σαν πέντε... Μαλάκα, ήταν ό,τι χρειαζόμουν ακριβώς, παρόλα αυτά. Από αύριο με κόβω ν' ακούω πάλι crustίλες... Προέχει, βέβαια, η κατ' επανάληψη ακρόαση του "Static Tensions" (Thanx, Soul) κι από 'κει το εξελίσσω... 
Μας πετάξανε και το "Where The Horizon Unfolds", riff διδασκαλία το συγκεκριμένο και την κάνανε κύριοι (και κυρία)... Γαμήσανε κι ας μη μου παίξανε την παραγγελιά... Ποιοι Russian Circles, έλεος...