Αν και το "Boss" μ' άρεσε περισσότερο, το τελευταίο τους (συμβατικό) πόνημα είναι επίσης αριστούργημα... Μου θυμίζουν τις πολύ καλές - και πιο "συναισθηματικές" - στιγμές των Royal Trux και το "Evol" των Sonic Youth. Σκότος, πόνος, τέχνη. Νόημα, ρε πούστη μου. Απλά τα πράματα. Και δε θα αναφερθώ καν στο γεγονός ότι ενθουσιάζομαι σε παρεξηγήσιμο βαθμό όταν βλέπω κοριτσάκια με κιθαρίτσες... Ή μήπως το είπα μόλις; Oh well...
Πως έχει η φάση. Τελευταία ακούω μουσική αντί τροφής. Ενθουσιάζομαι από λάιτ μαλακίες με χαμηλή θερμιδική αξία. Η δίαιτα με νεοϋορκέζικη πρωτοπορία - ή κάτι τέτοιο - με επαναφέρει στις αγαπημένες διατροφικές συνήθειες που, αν και ελκυστικότερες, σαν αποτέλεσμα έχουν να σου καίνε το στομάχι και στην καλύτερη να ξυπνάς με πονοκέφαλο. Ή με τη λάθος γκόμενα. Ή γκόμενο. Ή και τα δύο. Ή με τίποτα. Το οποίο είναι φυσικά και το χειρότερο...
Η χρήση τέχνης δεν είναι για χόρταση. Είναι σα hangover... Ή σα μεθύσι απ' τα καλά. Απ' αυτά που ξυπνάς την επόμενη μέρα και η τελευταία σου ανάμνηση είναι ότι έκλεισες το θερμοσίφωνα πριν βγεις. Αντίθετα με την indie music... Όση και να καταναλώσεις ποτέ δε βαρυστομαχιάζεις... Λάιτ... Ψάρι... Φρούτο... Κάτι τέτοιο...
Φυσικά και θα επανέλθω στις συνήθεις μπούρδες οι οποίες με ενθουσιάζουν για κανα μήνα και δεν τις ξανακούω ποτέ, αλλά πρέπει να ξέρω: ήμουν αρκετά σαφής; Κατάλαβαν όλοι ότι προσπαθώ να περιγράψω ένα αριστούργημα σπάνιας ομορφιάς κλπ κλπ... Όχι; Στ' αρχίδια μου.
Αυτή η φώτο μου θυμίζει σκηνή από το Martyrs , γαμώ τις μπάντες , τί θα γίνει έχω καιρό να διαφωνήσω μαζί σου , κάνε κάτι γιαυτό!
ΑπάντησηΔιαγραφήμαλακια
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε σας σκότωσα όλα τα ανώνυμα ζώα; Πώς στον πούτσο μου ξέφυγες εσύ;
ΑπάντησηΔιαγραφή