16/2/11

The Twilight Singers - Dynamite Steps

Με τους Twilight Singers και, παλιότερα, τους Afghan Whigs ήμουν πάντα σε δίλημμα. Στιχουργικά εξετάζοντάς τους, θα έπρεπε να είναι η αγαπημένη μου μπάντα, μουσικά όμως, μου φαινόταν ότι πάντα έβγαζαν τον ίδιο δίσκο. Ξανά και ξανά και ξανά. Και πάλι όμως... Είναι δυνατό ν' ακούσεις ένα κομμάτι τους να παίζει και να μην αναγνωρίσεις τη χαρακτηριστική χροιά του Greg Dulli; Δύσκολα... Θα πρέπει να τραγουδάει άλλος. Πρέπει να τους το αναγνωρίσεις αυτό.
Ανέβηκαν αρκετά στην εκτίμησή μου κάμποσα χρόνια πριν, σε ένα λάιβ, νομίζω δεν είχα πετύχει τόσους γνωστούς ούτε σε συνάντηση συμμαθητών, ήξερα απ' την αρχή ότι θα γουστάρω. Στους φίλους μου αρέσουν πάρα πολύ ετούτοι... Ήταν κι ο Lanegan μαζί τους. Γεγονός της χρονιάς. Δεν είχα τσεκάρει το υλικό τότε, πήγα έτσι, και βγαίνουν, που λες και οι δύο στη σκηνή και παίζουν την κλασσική, πλέον, διασκευή τους στο "Live with me" των Massive Attack... Και από κάτω δε μιλάει κανείς. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις δεκάδες πρόσωπα σε κατάσταση ευφορίας, χωρίς να ξέρουν γιατί, το μήνυμα πέρασε, είμαστε στα κεφάλια σας... Όχι. Πήγαμε πιο βαθιά. Είμαστε στις καρδιές σας.
Πώς μπορείς να ξεπεράσεις κάτι τέτοιο; Την απόλυτη "επαφή"... Κάτι τόσο φυσιολογικό όσο το να πατάς ένα διακόπτη, και το απολύτως ακατανόητο, με το πάτημα, να ανάβει ένα φως... Κάπως έτσι. Τόσο απλά. 
Δεν παίζει τίποτα καινούριο, τίποτα ξεχωριστό εδώ... Μόνο νότες και λέξεις που σα στόχο έχουν την ψυχή. Και μερικές φορές τον βρίσκουν... 
Αυτός είναι ο ήχος τους, βασικά. Είναι ζεστός, σαν ανάσα. Ουσιαστικός, σα γαμήσι. Σα χαμόγελο. Σα βλέμμα. Μη μπερδευτείς... Δεν είναι "ασφαλής". Κάθε άλλο. Είναι επικίνδυνος. Χωρίς να το καταλάβεις θα σε κάνει ν' ανάψεις τσιγάρο, να βάλεις ένα δυνατό ποτό και θα σ' αφήσει εκεί. Να χάνεσαι για ώρες στον πάτο του ποτηριού... 

10 σχόλια:

  1. Περίεργα πράγματα.. Σήμερα με το που ξύπνησα έβαλα μετα απο πολύ καιρό το Gentlemen των Afghan Whigs.. Και μπαίνω και βλέπω αυτό το ρηβιού... Nice.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μέσα είσαι!O κλασσικός Dulli, μόλις ακούσεις τη φωνή εθίζεσαι.Και μένεις μέχρι να τελειώσει αφού έχεις γαμηθεί τελείως.Ένας από τους τελευταίους καταραμένους της "σχολής" των 80's-90's.Περά απ'αυτά το album λέει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. είναι εκείνο το λάιβ ,που ο εργοδότης ροκάς Duli έκανε καψόνια επι σκηνής στον roadie του που προφανώς άργησε μερικά δευτερόλεπτα,σε κάτι που του ζήτησε.Αν κατάλαβα σωστα, έφυγε επι σκηνης εκνευρισμένος και ο roadie του, άρχισε να μαζεύει τα καλώδια (το κοινό πλην εμού χαμπάρι)και σε λίγα λεπτά ο πολύς μανατζερ-τσιρακι του εργοδοτη ροκα και πρωην απελπισμενου,του λέει να ξαναστησει.Το αφεντικο θα ξανακαυεβαινε για μια ακομα γύρα.'' Hey it's only ten minutes.'' ε'ιπε σα να μη συνεβαινε τιποτα.Αν δεν το καταλαβατε ακομα,η συμπεριφορά του αφεντικού '' σε πληρωνω και μπορω να σε γαμαω και μπροστα στο κοινο αμαλάχει,εμενα δε θα με κανεις ρεζιλι,γιατι εγω σε πληρωνω'' ήταν η πιο ξενερωτη ροκ φαση της ζωης μου.
    Το μουνόπανο.
    Και μου αρεσαν τόσο πολυ κάποτε.Και όσο σκέφτομαι και εκείνη τη βάση με το τασακι και τη θηκη για το ποτο..ρε αει γαμησου απο κει...Καταραμενος σου λεει.Στο διάολο....
    Κριμα στον Λανεγκαν.Αλλα τι να καταλαβει και κείνος μες τη μαστουρα του.εΥΤΥΧΩς ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΑΖΕΨΕ Η iSOBELL αυτόν....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εγώ πάλι κάτι θυμάμαι ότι έγινε με το encore... Δε φωνάζαμε αρκετά δυνατά για να ξαναβγούνε και ξενέρωσε, κάτι τέτοιο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κρίμα...Εγώ πάλι είχα ξενερώσει έτσι με το πρώτο live του Lanegan. Σαν να βαριόταν τη ζωή του.Μόνο σε κανα δύο κομμάτια ξυπνήσαμε.Ας κρατήσουμε μόνο τα τραγούδια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Την ξενέρα που έφαγα στην Cat Power δεν την ξεχνάω με την καμία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. δεν το εκανε επειδη δε φωναζαμε..επειδη του την εσπασε ο ροουντυ του σταματησε.ο ενθουσιασμος ηταν δεδομενος απο κατω..και δεν θα ξεχασω την ξενερα της λυντια λαντσ το '87....τη μαλακω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γρηγόρης - Μάρκος.

    Τα υπόλοιπα οδοντόκρεμες.

    Τα λέμε στον υπόνομο, βαθιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή