Esben and the Witch – Violet Cries

Η μουσική σκηνή της νήσου της μοναρχίας και της γεροντικής άνοιας αυτής, έχει απασχολήσει πολλάκις το γαμάτο συντάκτη του συγκεκριμένου μπλογκ. Αρέσκεται η ατομάρα, που λέτε, να παρατηρεί τις διακυμάνσεις στα όσα κατά καιρούς προσφέρει το εν λόγω scene, με μεγάλο ενδιαφέρον. Πιθανότατα γιατί η στύση του δεν είναι αυτή που ήταν στα εικοσιτρία του.

Κατά καιρούς, λοιπόν, οι Αγγλάρες έχουν την τάση να βομβαρδίζουν την υφήλιο με τους πιο γαμάτους ήχους, οι οποίοι περιορίζονται σε τρεις συγχορδίες ανά τραγούδι, του οποίου η μέγιστη διάρκεια δεν ξεπερνά τα τρία λεπτά. Στη συνέχεια, διανθίζουν το πλήθος των συγκροτημάτων που παράγουν αυτά τα υπέροχα, με άλλα, με πιο εύπεπτο ήχο, μέχρι να τα βαρεθούν κι αυτά. 

Όντας σε τέλμα, η εκάστοτε γενιά ακροατών, αναζητά το "καινούριο", το περιπετειώδες, το διαφορετικό. Και που το βρίσκει; Σίγουρα όχι στην ταχύτητα και την τραχύτητα, ούτε και στις εύπεπτες εκδόσεις των. Το βρίσκει σε αυτό που αντιλαμβάνεται εκείνη τη στιγμή ως "τέχνη".
Το οποίο συνήθως είναι ένα πομπώδες, μελωδικό σαφώς, συχνά ανιαρό "κάτι", που, μπορεί και να φιγουράρει με το πέρας του έτους στις λίστες της χρονιάς, αλλά οι κάτοικοι του μαλακόνησου το μόνο που θα θέλουν πάντα θα είναι να κάνουν κάνα πάρτυ, γι' αυτό και συρρέουν κατά χιλιάδες στις επανασυνδέσεις των οποιωνδήποτε Libertines...
Κατ' αυτό τον τρόπο για κάθε Sex Pistols έχουμε και τους Pink Floyd τους, για κάθε Happy Mondays, έχουμε τους Strangelove τους, για κάθε Babyshambles, τους περσινούς These New Puritans... Και κάπως έτσι πάει.
Να σημειωθεί ότι δε χάλασε τον παιδαρά γράφοντα ο δίσκος των Esben and The Witch, κάθε άλλο, (πολλές κοιλιές, αλλά αξιέπαινες μονάδες στο σύνολό του) είναι όμως που επιθυμεί να 'ρθει γρήγορα αυτή η επόμενη γενιά ωμότητας... Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο...