Daughters of the Sun - Ghost With Chains

Και ναι, επιτέλους, ο πρώτος γαμάτος δίσκος του 2011. Είμαι σε φάση στο δεύτερο κομμάτι και το συνειδητοποιώ. Με τη μία. Ναι ρε, τους είναι τόσο εύκολο.  
Ένα μάτσο σιχαμένοι βρωμοχίππηδες, Not Not Fun φάση, μου γαμάνε το μυαλό αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Έβαλα το κρασάκι μου (κόκκινο πίνω τελευταία, παραγωγής θείου - the absolute fucking best), έστριψα το τσιγαράκι μου, έβαλα ακουστικά και χάθηκα. Αυτό ήταν. Γεια σας.

Tribal, Drrrrreeeeeone-y Jam Rock, σεβεντίλα τραβηγμένη απ' τ' αρχίδια, παγανισμός φάση, άρρωστο τελείως... Κουνάς το κεφάλι σου ρυθμικά ακόμα κι αν δε βαράνε καθόλου τύμπανα... Τέχνη, βασικά. Απλά τέχνη. Όλα όσα γουστάρω στην "ακούω μουσική" κατάσταση είναι εδώ. Παθιασμένο και εγκεφαλικό παράλληλα. Κι έχει αυτό που μου κάνουν οι μπάντες τις Not Not Fun... Ξέρεις ποιο... Αυτό που σκάει χαμηλά...

Αυτή η εταιριάρα ρε πούστη... Πετάει το ένα αριστούργημα πίσω από τ' άλλο, κάνει την υψηλή τέχνη να φαντάζει κάτι πανεύκολο, κάτι που μπορεί να κάνει ο καθένας ακόμα και ανασαίνοντας μόνο. Δεν ξέρω ρε... Είμαι απόλυτα κολλημένος εκεί. 

Είχα πολύ καιρό να περιμένω πως και πως για κυκλοφορία ενός label, όχι καλλιτέχνη, το ξεκαθαρίζω. Απ' τη Dischord μη σου πω... Σκάνε τα νέα εξώφυλλα στο "NOW" του site, κι αισθάνομαι φράγκα να φεύγουν απ' την τσέπη μου. Κάθε φορά δεν έχω ιδέα τι πρόκειται ν' ακούσω, παρόλα αυτά δεν έχω ξενερώσει ποτέ... Πάντα η ίδια ιστορία, κλέβω, αράζω, τσεκάρω με προσήλωση την κάθε κυκλοφορία, χαμογελάω, καταναλώνω... Κάπως έτσι.