The Andersen Tapes - As I Write 'Today' Ten Times

Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι πέρασαν κοντά δυο μήνες μέχρι να βρω ένα σωστό twee δίσκο και να γράψω γι' αυτόν. Απαράδεκτος. Ή ψόφησε το scene. Αυτό θα ήταν μάλλον ευχάριστο, αλλά μάλλον δε θα γίνει ποτέ. Το αντι-πάνκ δεν ψοφάει, τέλος.

Δηλαδή ένα genre πιέζω τον εαυτό μου να τσεκάρει και να σπρώχνει μέχρι αηδίας κι αυτό είναι σε λήθαργο. Αισθάνομαι προδομένος. Σκατά, τίποτα δεν αισθάνομαι. Γενικά.
Είναι βασικά και το μοναδικό genre με δικό του tag. Νταξ, και το witch house, αλλά αυτό το έβαλα για να το τσεκάρουμε μετά από κανα δυο χρόνια, αν δεν έχω πάθει κίρρωση του ύπατος - ο αλκοολισμός πάντα καραδοκεί - ή καρκίνο του πνεύμονα στο ενδιάμεσο, ή το στομάχι μου να στείλει αυτό το γαμημένο εξώδικο για κακομεταχείριση, και να γελάμε. Γιατί έχω γαμάτο χιούμορ. Αλήθεια. Οι εκατοντάδες φίλοι μου που διαβάζουν το μπλογκ μπορούν να το επιβεβαιώσουν στους υπόλοιπους τρεις αναγνώστες.

Ναι... Λοιπόν, οι Andersen Tapes είναι οι εξής μία κοπέλα. Η Amanda. Έχει γράψει αυτά το κομμάτια τα οποία είναι πολύ ωραία, θλιμμένα κι έτσι, σε φάση θα προτιμούσα να είχε μπάντα να τη συνοδεύει. Νομίζω θα ολοκληρωνόταν το όραμα. Καλά, μπορεί και όχι. 

Ασύλληπτα κακοπαιγμένη pop που έχει "κάτι". Και μόνο για το "Cross Country" θα το αγόραζα. Αλλά έχω μαζέψει μπόλικο twee προς συλλογή από πέρυσι κι έτσι η Amanda θα πρέπει να κάνει λίγη υπομονή. Θα τη συμβούλευα να μην κρατήσει την ανάσα της. 

Διάβασα και κάτι πολύ δακρύβρεχτες, διθυραμβικές κριτικές από πιο φλώρους από 'μένα. Νταξ, ψυχραιμία. Έχει σκάσει και των Acid house Kings... Μάλλον θα γράψω το Σάββατο γι' αυτό... Καλά, βλέπουμε. Δεν είμαι για Deadlines... Ήδη το πόση αυτοπειθαρχία χρειάζεται για να διαβάζετε καινούριες μαλακίες ειπωμένες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κάθε δύο μέρες, δεν μπορείτε να το φανταστείτε. 
Μαλάκα, γιατί δεν πληρώνομαι γι' αυτό;