White Lies - Ritual

Όταν δημιούργησα αυτό το μπλογκ, σκεφτόμουν διάφορα, μεταξύ των οποίων αν υπήρχε η αναγκαιότητα ύπαρξης μιας περσόνας που, σε φάση, θα έβριζε ό,τι σκατά έβγαζε το indie scene... Τι αντίκτυπο θα είχε σε όσους διάβαζαν ό,τι μαλακία μου κατέβαινε, αν τέλος πάντων το όποιο κοινό θα ένιωθε την ανάγκη να κράξει (χωρίς καμία ελπίδα να μειώσει, ομολογουμένως) το συντάκτη... Αν έλειπε κάτι τέτοιο. 
Η σημερινή επιτυχία αυτού του αίσχους δικαίωσε τις επιλογές μου, σε μεγαλύτερο βαθμό από τις αρχικές μου προσδοκίες (χειροκρότημα... Ευχαριστώ)...

Δεδομένης της υπερπροσφοράς ηλιθιοτήτων και ηλιθίων, βρέθηκα σε μια φάση που περισσότερο έκραζα, παρά πρότεινα κάτι ουσιώδες, κατά την προσφιλή συνήθεια των "συναδέλφων" μου, τσάμπα γραφιάδων. Το 2010 κόντεψε να μου αλλάξει τα σχέδια, καθώς τα όσα προσέφερε ήταν αξιόλογα, όχι μόνο μουσικά... 

Ευτυχώς ήρθε το 2011 να τα αλλάξει όλα αυτά. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχω ακούσει τίποτα άξιο να με συνεπάρει, να φύγω για λίγο από το σίχαμα που καθημερινά βιώνω, να ξεχαστώ και να αφεθώ στην τέχνη. Τίποτα.

Μπούρδες όπως αυτή των White Lies, είναι τροφή για πραγματικά σκατά κείμενα και, ω τι έκπληξη, να ένα από δαύτα.

Έτσι είναι. Εμπνέομαι εξίσου από το χάλι όσο και από το αριστούργημα... Δε μ' αρέσει το ότι συμβαίνει, θα προτιμούσα να ανακαλύπτω κορυφές όλη την ώρα, αλλά αρχίδια... Δε γαμιέται. Η ζωή συνεχίζεται, φαντάζομαι...