Pulp VS. The Libertines

Οι επανασυνδέσεις της χρονιάς, περσινής και φετινής... Για μένα ρε. Τυγχάνει, βασικά, να γουστάρω και τις δυο μπάντες, κράξτε ελεύθερα, χέστηκα, δε θα πήγαινα βέβαια σε κανένα λάιβ τους. Τους Pulp τους έχω δει στα "καλά" τους, επομένως είμαι καλυμμένος. Τους Libertines όχι, αλλά στ' αρχίδια μου. Για τους δεύτερους, μάλιστα, έχοντας σα δεδομένο τις πελώριες εγωισμάρες τους, δεν ξέρω καν αν τελικά την έκαναν τη γύρα στα stages της υφηλίου. Δε γαμιέται. Σκοπός του άρθρου δεν είναι να σας στείλω να τσεκάρετε αυτά τα μεγάλα γεγονότα, άλλωστε. Χέστηκα τι θα κάνετε. (Μαλάκα, πόσα έχω κατεβάσει; Έξι ή εφτά;)

Ετούτοι εδώ οι δυο, καλλιτεχνικά, είναι το ακριβώς αντίθετο. Η μέρα με τη νύχτα. Σιγά το νέο. Όλη η εξυπνάδα, η σημασία στη σύνθεση, η αριστοκρατία, γαμιέται από την προχειρότητα, τον ψευτοτσαμπουκά, τις αυτοκαταστροφικές τάσεις. Και αντίστροφα. Τα εξώφυλλα στα tabloids πάντως τα μοιράζονταν διά δύο. Τώρα; Τώρα γάματα... Μου είχανε λείψει εξίσου, παρόλα αυτά. (Αφήνω το ποτό κάτω)
Σαμπάνια ή πρέζα ρε... Το αιώνιο δίλημμα. Παλιότερα θα έκλινα προς το δεύτερο, τώρα δεν ξέρω... Η εικόνα του σακατεμένου τύπου με την κιθάρα και το μικρόφωνο ήταν απείρως ελκυστικότερη από αυτή του δανδή με το dry martini. Μπα, και οι δύο γαμάνε. Τέλος πάντων. (Βαθιά ανάσα)

Ρε, δε θα παίξει σύρραξη εδώ πέρα... Ούτε καν. Είμαι πολύ της αγγλούρας και δε γίνεται. Και οι δύο μύθοι του αγγλάρα "σούπερμαν" περιγράφονται εδώ. Από τη μία ο  ψηλόλιγνος, ο μυστηριώδης τύπος, απ' την άλλη  το χάλι, ο μυστήριος τύπος. Αλληλοσυμπληρώνονται. Ανάλογα με τις διαθέσεις μου φάση... (Καταπίνω με δυσκολία)

Το "Different Class" το αγόρασα στο Λύκειο και αποφάσισα οριστικά ότι αυτή είναι η φάση μου, τέλος. Αυτό θέλω να γίνω. Αυτό που περιγράφεται στο "I, Spy" συγκεκριμένα. Εν μέρει το κατάφερα. To "Up the Bracket" δε, το τσίμπησα μία περίοδο που απορούσα γιατί η αντροπαρέα που περιστοίχιζε μια τύπισσα δεν ήταν αθεράπευτα ερωτευμένη μαζί της. Ακόμα απορώ. (Καλύτερα να μην ανάψω άλλο τσιγάρο)
Και ρε μαλάκα, για μένα η indie φάση ήταν αυτή. Η cool πλευρά, η απροκάλυπτα pop, η φούσκα αν θες, βαριέμαι τους κλαψομουναρέους ασχημομούρηδες τύπου Bradford Cocks, Thom Dorcke, Menovlenna και το κακό συναπάντημα, όλοι αυτοί οι νεωτεριστές της ποπ, σκάνε μόνο όταν δε βγαίνει καλή ποπ, αυτό είναι όλο, ο κόσμος αναγκάζεται να ψάχνει ένα ρεφραίν να ταυτιστεί στις υπερφίαλες μπούρδες τους, νομίζει ότι το βρίσκει αλλά αρχίδια, η έκσταση δεν είναι παρά προσωρινή, αυτό που μένει πάντα είναι το κομμάτι που σιγοτραγούδησες, όχι εκείνο που σ' έκανε να σκεφτείς, μικρή πικρή αλήθεια... (Ωχ... Έρχεται... Προλαβαίνω να...)
Ναι ρε, τι κοροϊδεύετε τ' αυτάκια σας; Ψοφάει το χάλι, βάλτε απ' τη μία ένα νοστάλτζια πάρτυ που θα παίζει britpop κι απ' την άλλη ένα που θα παίζει indie με νου και φαντασία, δεν είναι ότι στο πρώτο θα γίνει της πουτάνας, που θα γίνει, είναι ότι κι αυτοί που θα πήγαιναν στο δεύτερο θα είναι εκεί. Δεν εξετάζω ποιότητες, προχώ μαλακίες και τα συναφή, το τεράστιo επιχείρημα που δεν μπορεί να αντικρούσει κανείς σας, είναι το ότι πραγματικά όλοι μας θέλουμε να θυμόμαστε τις καλές στιγμές στη ζωή μας...  Γι' αυτό και η ξεδιάντροπη ποπ θα ξεκωλιάζει με βρωμερό πάθος την οποιαδήποτε αβάντ μαλακία πάντα! (Μπλουαρρρργκχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ!!!!!!)