Bardo Pond - Bardo Pond

Αγόρασα το "Lapsed" όντας φοιτητόνι. Στου διαόλου τον κώλο που σπούδαζα, είχα γαμηθεί στις αντικαταβολές για να παραμένω "ενημερωμένος" για τα σύγχρονα μουσικά τεκταινόμενα. Όταν το έβαλα να παίξει στο πικάπ που μου 'χε στείλει πακέτο ο θείος μου, μαζί με κάτι ηχειάρες ενάμιση μέτρο, ένα μέτρο δηλαδή παραπάνω απ' όσο χρειαζόμουν, έμεινα μαλάκας... Κόλλησα. Είχα διαβάσει για το τι έμελλε ν' ακούσω, αλλά τίποτα δε με είχε προετοιμάσει γι' αυτό που τελικά συνέβη. Αυτοκινητιστικό ατύχημα θα είχε μικρότερο αντίκτυπο στη μετέπειτα εξέλιξη της προσωπικότητάς μου... Αυτός ο τεραστιος όγκος ήχου, το χάος, η ελευθερία... Δεν μπορούσε να συγκριθεί με τίποτα απ' όσα έβγαζε η Matador τότε, και στα οποία ξόδευα αφειδώς τα χρήματά μου...
Σε φάση, εκείνη τη στιγμή ήξερα ακριβώς τι μπάντα θα έκανα όταν μεγάλωνα. Θα φτιάχναμε μια ξεφυγεμένη, αργή μουσική, κολασμένη, με riffs που θα γαμούσαν και θα σέρνονταν για πάντα, σόλα χωρίς καμία τεχνική κατάρτιση, έκφραση και μόνο, αυθορμητισμός, θα ήμουν πάνω απ' την κιθάρα μου, τα μαλλιά να πέφτουν στη μούρη μου, τσιγάρο στο στόμα, το fuzz pedal μονίμως πατημένο και θ' ανοιγόκλεινα το wah... Αυτό... Drones, ήχος περισσότερο, παρά σύνθεση. Γαμώ δεν ακούγεται; Το ξέρω...
Δε μου 'κατσε ποτέ, το ομολογώ. Νταξ, δεν τα 'χω τινάξει ακόμα, άρα μπορώ να ελπίζω.
Το τελευταίο των Bardo Pond είναι αυτό ακριβώς. Υπερηχητικά βουνά, αρρώστια, παραείναι stoner για στονεράδες, υπερβολικά rock για τους αναγνώστες του Wire. Ό,τι πρέπει. Στη φάση του τελείως. Αυτοί ήταν πάντα στον κόσμο τους, άλλωστε, τα μανιτάρια τους, τα peyote τους, οι ντάτουρες και στ' αρχίδια τους. Ναι ρε. Χέστηκαν αν καταλαβαίνεις. Κι εγώ επίσης. Τριπάρα... Ό,τι μου 'καναν οι Magic Lantern πέρυσι.
Αυτό το αρρωστημένο, ελεύθερο jam rock τους είναι σα να σου ταΐζει τον εγκέφαλο κάπως. Όχι, σα να σου σπρώχνει την "τροφή" ανάμεσα στους λοβούς. 
Ιδίως τα εικοσιένα λεπτά του "Undone", η πιο προσωπική τους κατάθεση μέχρι σήμερα, συγκλονίζει απλά. Και, γιατί όχι, είναι πολύ καλύτερο από το "Lapsed". Πιο ώριμο. Πιο κατασταλαγμένο. Σε στιγμές, πιο εντυπωσιακό ακόμα. Δεν ξέρω ρε... Αρρώστησα...