The Decemberists - The King Is Dead

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γάιδαρος, γέρος, γάματα, ήταν τόσο καιρό όμως στη δούλεψη των ανθρώπων που είχε μάθει τη γλώσσα τους. Μια ωραία μέρα, λοιπόν, άκουσε το αφεντικό του να λέει ότι θα τον καθαρίσει γιατί του έπιανε χώρο. "Σιγά μην κάτσω να με φάνε", σκέφτηκε και την έκανε. Στο δρόμο πέτυχε ένα σκύλο, που ήταν επίσης σκατόγερος και του κάνει: 
- Ρε μαλάκα, την κοπάνησα γιατί θα με κάνανε δερμάτινο παντελόνι 
- Κι εγώ σ' αυτή τη φάση είμαι, δεν πάμε Οκλαχόμα να γίνουμε σταρζ του πενταγράμμου;" απαντάει εκείνος - με ερώτηση, 
- Είναι η πιο μαλακισμένη ιδέα που 'χω ακούσει, αλλά η νέα μόδα στο σταρ σύστεμ είναι η κτηνοβασία τώρα πιά, παίζει λοιπόν και να 'χουμε την ευκαιρία μας!, ο γάιδαρος κοιτάει μπροστά με αισιοδοξία,
 - Ρε πάμε λέμε, επιμένει το dachsund,
- Α, ναι... βασικά, τα ζώα δε μιλάνε ρε... 
Εκεί που πηγαίνανε βρήκανε ένα κόκκορα ένα βήμα πριν τη σούπα και μια γάτα ένα βήμα πριν το σαλάμι αέρος και τους πήρανε για να κάνουν όλοι αυτοί οι γερο-παραλυμένοι την πιο γαμάτη psych-country-folk-metal μπάντα που γνώρισε ο πλανήτης. 

Στο δρόμο για 'κει τους έπιασε η νύχτα, βρήκαν όμως ένα σπίτι φωτισμένο, και είπαν να χτυπήσουν μπας και αράξουν λίγο. Περάσαν κάτω από την ξεθωριασμένη, αλλά τόσο Anti-Kunst, ταμπέλα που έλεγε "Villa Indiefuck", χωρίς να υποψιάζονται τι τους περιμένει...

Πλησίασαν στο παράθυρο, στάθηκαν το ένα πάνω στο άλλο, ο γάιδαρος τέρμα κάτω, πάνω του ο σκύλος, μετά η γάτα και στην κορυφή ο κόκκορας και τσέκαραν μέσα. Κάμποσοι λιωμένοι τύποι στα πατώματα, ενώ στο βάθος αναγνώρισαν τη βαριεστημένη (αλλά, godddamnn, τόσο cool) μορφή του  πιο ξεχωριστού μουσικοκριτικού της γενιάς του... Από τα ηχεία έβγαιναν οι χίππικοι ήχοι των The Deeep, Not Not Fun φάση, οφείλετε στον εαυτό σας να τους τσεκάρετε.
- Ρε μαλάκες, ο Indiefuck! νιαούρισε με περισσή καύλα η γάτα...
- Νομίζω αυτοαποκαλείται Raggedy Man τώρα, γαύγισε η Λάσσυ με Alzheimer... Χέστηκαν οι σύντροφοί του.
- This could be our big break, έκρωξε σε άπταιστα αγγλικά με λονδρέζικη προφορά ο φτερωτός της παρέας, κλάνοντας, ταυτόχρονα, με ανακούφιση και ανυπομονησία...
Αν και δεν κατάλαβαν λέξη οι υπόλοιποι άρχισαν με τη μία να βγάζουν τους πιο avant ήχους, δένοντας τέλεια με την υπάρχουσα υπόκρουση, κάτι που ανάγκασε τους παρευρισκόμενους να κλείσουν τη μουσική για να αφουγκραστούν. Κι αυτό που άκουσαν ήταν καλό.
Με τη μία έτρεξαν έξω να γνωριστούν με το νέο όνομα του προχωρημένου ήχου, κάτι που, δυστυχώς, έθεσε αυτόματα σε λειτουργία το σύστημα ασφαλείας του ανακτόρου, lazers, πυροβόλα όπλα, νάρκες, μεταλλικοί δονητές πασαλειμμένοι με λιπαντικό, με λίγα λόγια, η μπάντα που θα άλλαζε το ρου της ιστορίας έγινε σε ελάχιστο χρόνο μια άμορφη μάζα από αίμα, κρέατα και κόκκαλα... 
Η μετενσάρκωση του Lester Bangs ξενέρωσε με τη μία. Ευτυχώς, κάποιος από την παρέα του προσέφερε την τελευταία μπούρδα των Decemberists για να την κράξει. Δέχτηκε το δισκίο (σουβέρ στην καλύτερη) με ένα σατανικό χαμόγελο και πήγε προς τα μέσα...