Wire - Red Barked Tree

Η πρώτη μεγάλη επιστροφή του νέου έτους... Δεν είναι ότι "έλειπαν" από τη δισκογραφία, όχι ακριβώς, πάντα με κάποιο τρόπο έσκαγαν. 

Τώρα, στα δικά μου. Προφανώς και είναι από τις μπάντες που μ' έχουν σημαδέψει γάματα, εντάξει στην post punk φάση δεν εντάσσονται; Σαφώς. Ε, όλες αυτές οι μπάντες που ανήκουν στην εν λόγω φάση μ' έχουν σημαδέψει γάματα, έτσι, για να ξέρετε τι να περιμένετε από 'δω και στο εξής. Ασπρόμαυρη φωτό απ' τα παλιά χρόνια κι ένας πολύ συγκινημένος παίδαρος μπροστά στο πληκτρολόγιο. Η ίδια σκηνή κάθε φορά που αποφασίζει κάποιος από "τότε" να κυκλοφορήσει κάτι. Σαν να σου 'κανε επίσκεψη απροειδοποίητα κάποιος που σου 'χει λείψει πάρα πολύ.

Το "154" είναι ο δίσκος που μου έκανε "κάτι", όχι το "Pink Flag", και μ' έχει επηρεάσει περισσότερο απ' όλα σαν, εχμμμ, ας πούμε σα μουσικό, αν και χρησιμοποιώ τον όρο με μεγάλη επιείκεια όταν αναφέρομαι στον εαυτό μου ως τέτοιο. Έκανε τα πάντα ν' ακούγονται τόσο εύκολα. Τόσο απλά. Μπορούσες να έχεις τον επιθυμητό αντίκτυπο στον ακροατή χωρίς να παίζεις τα τεράστια σόλα ή να έχεις τις τρομερές γνώσεις τεχνικής. Με δυο - τρεις απλές συγχορδίες και πάθος όλα δουλεύανε ρολόι.
Τώρα, στο παρόν, δε θα 'λεγα ότι συμβαίνουν τα τρομερά πράγματα, έχει μερικά συγκλονιστικά κομμάτια, άλλα όχι και τόσο, ξέρω εκ των προτέρων ότι θα μπαινοβγαίνει στο στερεοφωνικό μου (ναι, θα το αγοράσω) για αρκετό καιρό, αλλά μία μπάντα που έχει πειραματιστεί με κάθε μουσικό genre που υπάρχει, όταν επιστρέφει στα μεγάλα επιτεύγματά της στα '80s, εντάξει, δεν παύει να απογοητεύει λίγο αυτή τους η απόφαση. Δεν ξέρω τι περιμένω από την εκάστοτε "επιστροφή" καθενός από δαύτους κάθε φορά... Ειλικρινά. Είμαι ένα αρκετά απαιτητικό fanboy, όπως είμαστε όλοι από τους μουσικούς που μας έκαναν "κάτι" στο παρελθόν...
Από τη μία έχεις την τρελή αγγλουριά στην προφορά που συγκινεί πάντα, από την άλλη είναι όλα τόσο γνώριμα... Δεν ξέρω. Θα δείξει πως θα βγει κι αυτό...