She's Crushing My Mind: The Herstory of Riot Grrrl...

Κοίτα, βασικά, η ιστορία της μουσικής, δεν είναι τόσο οι μεγάλοι, εύκολα αναγνωρίσιμοι πρωτοπόροι της, όσο οι μικρές "επαναστάσεις" που σου σκάνε την εποχή που ρουφάς σα σφουγγάρι αυτά που πέφτουν στα χέρια σου... Στην εφηβεία... Ναι, αυτή είναι καλή περίοδος... Αυτό πιστεύω εγώ τουλάχιστον.

Ρε, δεν παίζει να κάνω αναδρομή φάση, ούτε καν, ποτέ δε θα συμβεί αυτό, τα μοναδικά γεγονότα που αναλύονται σ' αυτό το χώρο αφορούν το παρελθόν μου, το παρόν μου και μόνο. Απλά το υπενθυμίζω σ' αυτούς που μπορεί να το ξέχασαν.
Το στόρυ ξεκινάει πάλι από τα φανζίν, από διαφημίσεις σ' αυτά συγκεκριμένα, μία απ' αυτές αναφερόταν σε μία ταινία, στην οποία συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, οι Sonic Youth και οι Nirvana. Για ένα έφηβο μ' ένα μυαλό πνιγμένο στο alternative (μπλιαχ) rock και το indie έμοιαζε όαση... Α! Το όνομα της ταινίας: 1991, The Year Punk broke...
Το επόμενο βήμα ήταν, φυσικά, να την αποκτήσω, αλλά πολύπλοκες φάσεις όπως "ταχυδρομικές επιταγές" και λοιπές μπούρδες στάθηκαν απαγορευτικός παράγοντας. Την είδα τελικά χρόνια μετά, την κατέβασε με σύνδεση Πανεπιστημίου Αιγαίου ο Animal... Η εύκολη λύση ήταν μια βόλτα στο δισκάδικο, τα φράγκα έφταναν για μία και μόνο αγορά, τι πρωτότυπο, κάπως έτσι απέκτησα τον πρώτο δίσκο της μπάντας της οποίας το όνομα μου κίνησε την περιέργεια περισσότερο, το "Spanking Machine" των Babes in Toyland...

Η έκπληξη μου όταν συνειδητοποίησα ότι το συγκρότημα απαρτιζόταν από κορίτσια μόνο, ήταν μεγάλη. Μέχρι τότε οι μοναδικές μπάντες που ήξερα σ' αυτή τη φάση ήταν κάτι μαλακισμένες τύπου Girlschool, Vixen για να την παίζουν οι μεταλλάδες, πάθηση από την οποία δεν έχουν θεραπευτεί μέχρι σήμερα. Έβαλα με επιφύλαξη το δίσκο να παίξει και μέχρι το "Dust Cake Boy" έψαχνα τα μυαλά μου στο πάτωμα. Ναι. Τόσο πολύ. Κοπέλες με φορέματα που κρεμάνε απ' το λαιμό κιθάρες και γαμάνε... Χορδές, ενισχυτές και γάμπες. Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο καυλωτική εικόνα. Αδυνατώ πραγματικά...
Όντας κολλημένος, αποφάσισα να επενδύσω σε βινύλια των Hole, L7, Lunachicks, τίποτα δε με ικανοποίησε στο βαθμό που το 'καναν οι Babes... Ντάξει, στο mainstream πάντα λίγα πράματα τραβούσαν την προσοχή μου, κι αυτά που το έκαναν δεν ήταν για πολύ... 
Κάνα χρόνο μετά άρχισα να βλέπω στα έντυπα, που ανέλυσα σε προηγούμενο άρθρο, τις λέξεις riot grrrrl όλο και πιο συχνά, δίπλα από μπάντες με πραγματικά ευρηματικά ονόματα, ε ναι ρε, έπρεπε να διερευνήσω περαιτέρω... Μετά κόπων και βασάνων εντόπισα δίσκους των Bikini Kill και των Team Dresch και, ρε μαλάκα, σοκαρίστηκα με την εξέλιξη. Σοκαρίστηκα ακόμα περισσότερο πριν από καμιά βδομάδα που έκανα την έρευνά μου για τούτο εδώ, για φωτογραφίες και τα διάφορα, όταν συνειδητοποίησα ότι πολύ πρόσφατα γυρίστηκαν documantaires, εκδόθηκαν βιβλία, ο κόσμος μετά από τόσα χρόνια άρχισε να τσεκάρει πραγματικά αυτό το... εχμμμμ... "κίνημα". Τους καταλαβαίνω, βασικά, γιατί κι εγώ γούσταρα το attitude τέρμα, ότι ξαφνικά οι κοπέλες άρχισαν να γίνονται πιο πολιτικοποιημένες, πιο φεμινιστικά ενεργές, ακόμα και πιο ανοιχτές στις σεξουαλικές τους προτιμήσεις... Ήμουν σε φάση, γάμησέ τα, αυτό δε θέλω να ξεφουσκώσει με την καμία.

Κάτι που φυσικά και έγινε. Βέβαια, οι μπάντες που ακολούθησαν, αν και ήταν αρκετά πιο ποπ, δεν έχαναν πουθενά. Αυτό κι αν ήταν έκπληξη. Και έπεσα με τα μούτρα ξανά... Sleater Kinney, (οι Bikini Kill γίνονται) Le Tigre (όχι ακριβώς, αλλά ξέρεις τώρα), Spitboy (και ξαφνικά η πολιτική στάση έχει μεγαλύτερη σημασία από το αν η φωνή πατάει σωστά στη νότα), και γυρνάω και ρίχνω ένα αυτί σε αντράκλες τύπου Monster Magnet των τελευταίων ετών και συνειδητοποιώ ότι, ρε μαλάκα, όλη αυτή η τεστοστερόνη είναι ψέμα, οι ψωλαράδες είναι ψεύτες ρε, είναι γελοίο, η Adrienne Droogas θα το σάπιζε στο ξύλο το βλάκα το Wyndorf με τις κρεατίνες για την πλάκα της...
Πίσω στο θέμα... Ρε, εντάξει το καλλιτεχνικό "βάθος" του εν λόγω genre, ή το πολιτικό παίζει να μην ήταν και τόσο μεγάλο, δεν ήταν, κανένα από τα δύο, μη λέμε και μαλακίες, αλλά ρε, δεν είναι περίεργο; Ποιο; Το ότι αυτό που μου έσκασε σαν το "πανκ" μου, η "επανάσταση" στην οποία ήθελα οπωσδήποτε να είμαι μέρος, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με ένα μάτσο κορίτσια που έπιασαν μια κιθάρα, πολλά από δαύτα ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους, και άρχισαν να παίζουν μουσική... Σε φάση η "αντίδρασή" μου στη δράση των άλλων που είχε σα συνέπεια τον όποιο περιορισμό των επιθυμιών μου, ήταν κατά ένα μέρος της... Εχμμμ... Φεμινιστικής φύσεως... Τι άτομο με έκανε αυτό; Άσε ξέρω. Γαμάτο άτομο...