Jaguar Love - Hologram Jams

Η αιώνια ανησυχία του καλλιτέχνη για εξέλιξη, για το διαφορετικό, να προχωρήσει τη φάση του, νταξ, το καταλαβαίνω. Δε θα άντεχα ν' ακούω το "Crimes" ξανά και ξανά και ξανά όσο και να λατρεύω το συγκεκριμένο δίσκο των Blood Brothers... Ή μπορεί και να γούσταρα. Δεν ξέρω. Στ' αρχίδια μου, βασικά. Προβληματισμοί της πούτσας, εισαγωγή φάση.

O Johnny Whitney είναι καλλιτέχνης. Γάμησέ τα. Ακόμα και πριν τη διάλυση της υπερμπάντας, ψαχνόταν να κάνει κάτι άλλο. Και εγένετο Neon Blonde... Άλλο κεφάλαιο...

Ο πρώτος δίσκος των Jaguar Love, το "Take me to the Sea" περιείχε το σύνολο των επιρροών του εν λόγω κυρίου που δεν μπόρεσε να επιβάλλει ενδεχομένως στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος απ' τα παραμύθια... To "Hologram Jams" διαφοροποιείται ακόμα περισσότερο. Σα να βλέπω κάποιου είδους "Bowie Fixation", σε προχωρημένο στάδιο, μάλιστα... Κι όμως...

Το "δυστυχώς" της φάσης ποιο είναι, έτσι για να ξεμπερδεύουμε με δαύτο... Ότι, ναι μεν, η πολυπόθητη εξέλιξη επιτυγχάνεται με ευκολία, γίνεται όμως εις βάρος μίας συγκλονιστικής μονάδας - στοιχείου του χαρακτηριστικότατου ήχου των Blood Brothers και μοναδικού συνοδοιπόρου πλέον του Whitney από τα "παλιά", του Cody Votolato... Ναι, παιδάκια, οι ιδιαίτερες κιθάρες - πριόνια του περιορίζονται στο minimum... Συνοδεύουν... Αντ' αυτού, μπαίνουν μπροστά η φωνή - προφανώς - και το αρμονιάκι του Johnny...

Ο δίσκος, παρεμπιπτόντως, απελευθερώνεται στο ανυποψίαστο κοινό αύριο... Κι έχει και διασκευή - έκπληξη του "Piece of my heart"η οποία, όλως παραδόξως, γαμάει... Στα live, ευτυχώς, διασκευάζουν Minor Threat...

Παρ'όλα αυτά τα αρνητικά, ο δίσκος αποπνέει μία αίσθηση... ξέρω 'γω... μαγείας... Ότι γίνεται κάτι σημαντικό. Ότι κάτι σκάει στα μούτρα σου και δε σ' ενδιαφέρει που θα μαζεύεις, μετά από σαράντα πέντε λεπτά περίπου, τα δόντια σου από το πάτωμα. Λίγο πριν πατήσεις το play πάλι...

Κανονικά, θα έπρεπε να τους συγκρίνω με τους Past Lives, τη μπάντα που σχημάτισαν οι υπόλοιποι Blood Brothers, και κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο προ ημερών... Αλλά πλέον πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικές μπάντες που τυγχάνει να μοιράζονται ένα κοινό παρελθόν. Ας το δεχτούμε επιτέλους, κι εσείς κι εγώ...

Στο μεταξύ, μόλις πρόσεξα ότι και στο review των Past Lives και εδώ, δεν έχω αναφερθεί παρά ελάχιστα στον εαυτό μου... Να φταίει το ότι θέλω πραγματικά να μιλήσω γι' αυτή τη μουσική και μόνο; Γιατί απλούστατα είναι σημαντική; Σημαντικότερη από 'μένα; Μπορεί... Μπορεί και να είναι...