Black Rebel Motorcycle Club - Beat the Devil's Tattoo

Κυριακή πρωί... Βγαίνω απ' το ασανσέρ του ξενοδοχείου μετά από μια βραδιά γάμησέ τα... Στην είσοδο με περιμένουν οι δύο σωματοφύλακές μου... Μαύρη ζώνη στο Jeet Kune Do... Γαμάνε... Μ' ακολουθεί η έτσι. Της ρίχνω μια ματιά. Σιγουρεύομαι ότι φοράει τα Jackie - O γυαλιά που της πήρα το Δεκέμβριο... Μετά από δύο ώρες ύπνο δεν είναι να βγαίνει χωρίς αυτά... Το βλέμμα της γίνεται πιο επικίνδυνο κι από τους bodyguards...

Τα όρνεα είναι απέξω. Στημένα με τα μαλακομικρόφωνά τους και τις κωλοκάμερές τους... Βγαίνουμε...

Ακολουθεί το γνωστό κύμα βίας που συνοδεύει κάθε μου δημόσια εμφάνιση... Τα δυο πιστά rottweillers που πληρώνω αδρά, μπορεί σα μουσικοί να είναι λίγο πάνω απ' το μέτριο, αλλά στο βρωμόξυλο είναι γαμηστερότερη rhythm section κι απ' αυτή των Fugazi... Βλέπω έναν ατάλαντο δημοσιογραφίσκο να αποχαιρετά την κάτω γνάθο του, μια άλλη ξανθιά στα τέσσερα με το μικρόφωνο στον κώλο, ένα κάμεραμαν να προσπαθεί να ξεσφηνώσει τη γροθιά του ενός κολλητού απ' τον οισοφάγο του, δυο- τρεις προσπαθούν να ξεφύγουν, δεν τους πληρώνουν αρκετά υποθέτω, δεν τα καταφέρνουν τελικά, καταλήγουν ημιλιπόθυμοι σ' ένα καταματωμένο σωρό από χέρια και πόδια... Γαμιέμαι στα γέλια... Κοιτάω τη δικιά μου, προσπαθώντας να καταλάβω αν μπορεί να συλλάβει το αστείο... Ή το κάνω επειδή απλά μ' αρέσει να την κοιτάω... Μου ανταποδίδει ένα αμήχανο χαμόγελο...

Αίμα, σάρκες, δόντια παντού,οι γροθιές κρατάνε ένα συγκλονιστικό ρυθμό, δε θα βαρεθώ ποτέ να τον ακούω...

Περνάω με άνεση πάνω από τα σακατεμένα σώματα. Ένα τηλεοπτικό συνεργείο μαζεύει όπως όπως το μισοκατεστραμμένο εξοπλισμό του, χώνει τα πάντα σ' ένα βαν, ανεβαίνουν, βάζουν μπρος, αλλά τέσσερα χέρια διαλύουν τις πόρτες και τους ξαναβγάζουν έξω. Δεν έχουν τελειώσει με δαύτους. Ξέρω τι θα επακολουθήσει, σε φάση στ' αρχίδια μου κιόλας, και φεύγω. Και την πολλή σοκολάτα, που θα πάει, θα την ξεράσεις.
Στρίβω στο πρώτο στενό. Την προσπάθειά μου να δώσω ένα φιλί στο κορίτσι διακόπτει ένα μικρόφωνο που κρατάνε μετά βίας σπασμένα δάχτυλα...

- Κύριε Indiefuck, φαφ παρακαλώ μία βήλωφη...

- Τι;

- Μία βήλωφη... Για τον τελευταίο βίφκο των Μπλακ Ρέμπελ Μότορφάικλ Κλαμπ...

- Ρε μαλάκα, δεν έχεις δόντια...

- Ούτε κόκκαλα έχω... Μου τα φπάφανε οι φίλοι φαφ... Βεν πειράβει... Ο βιευφυντήφ προγράμματοφ με προτιμάει επφι...

- Είσαι αξιολύπητος... Δε γαμιέται, λοιπόν, το καινούριο των Black Rebel γαμάει άσχημα... Κιθάρες απ' το διάολο, μπάσσα σκοτωμός, ασύλληπτο groove... Ούτως ή άλλως οι χειρότερες στιγμές αυτωνών είναι αριστουργήματα μπροστά στις μπούρδες που κυκλοφορούν εκεί έξω... Πόσο μάλλον οι καλύτερες όπως ετούτες εδώ... Και φεύγω πριν σου πω και το νόημα της ζωής...

- Φχαριφτώ... Φχαριφτώ! Κάμεραμαν, παιβί μου, το... το πλάνο το 'χουμε;

- Το 'χουμε...

Φεύγουμε γελώντας... Ο φακός της κάμερας ήταν σπασμένος και το καλώδιο σοδόμιζε απαλά το χειριστή της... Φαινόταν να γουστάρει...

(Thank you, Mr Ennis)