The Radio Dept. - Clinging to a scheme

Μ' αρέσουν οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες... Είναι πιο "ζεστές"... Στερώντας το "χρώμα" από την ανθρώπινη μορφή, αυτομάτως την κάνεις πιο... ανθρώπινη. Πιο ουσιαστική. Την τοποθετείς στο τοπίο, στη φύση, ή την ενώνεις, την εξισώνεις κατά κάποιο τρόπο με το φυσικό περιβάλλον, απλά δίδοντάς της τις ίδιες αποχρώσεις. Τις αποχρώσεις του γκρι. Φυλακίζεις τη μαγεία μιας στιγμής, αλλά χωρίς κόκκινο, χωρίς πράσινο, χωρίς κίτρινο, χωρίς τίποτα.
Είναι φορές που πιστεύω ότι θα μπορούσα να ζήσω μόνο αγγίζοντας φωτογραφίες, αναμνήσεις, τα καλά σημεία της ζωής μου, συνηθίζω να απαθανατίζω το γέλιο, τη χαρά και μου λείπουνε τον τελευταίο καιρό...
Κολλάω απίστευτα παρατηρώντας τον εαυτό μου ακίνητο... Θυμάμαι πως ήμουν "τότε", σκέφτομαι πως είμαι τώρα, συγκρίνω, είναι αναπόφευκτο δυστυχώς, και τελικά το παρόν χάνει πάντα σε σχέση με το παρελθόν... Πόσο έχω αλλάξει. Πόσο έχω μεγαλώσει. Μπορεί να λέω ότι ο χρόνος ήταν καλός μαζί μου, αλλά μ' έχει γαμήσει ο πούστης, αυτή είναι η αλήθεια, μ' έχει κουράσει, μ' έχει διδάξει, χωρίς να του χρωστάω τίποτα, μου χρωστάει, θα 'θελα να τον σταματήσω, να του πάρω τα χρώματα και να μείνω εκεί, όσο ακόμα μου μένει, σε μια στιγμή μόνο. Μια στιγμή χαράς, στις αποχρώσεις του γκρίζου...