The Fall - Our Future Your Clutter

Η σχέση μου με τους Fall είναι σε φάση, μεγάλη σε διάρκεια... Αγόρασα το "Shiftwork" στην τρυφερή ηλικία των δεκατεσσάρων, τότε που ανακάλυπτα το punk rock, μέσα από συνεντεύξεις των Nirvana, με τα πολύ διαφωτιστικά name droppings τους... Κάπου ανέφεραν κι αυτούς, είχα τσεκάρει κιόλας τι παίζει από μια συμμετοχή τους στο περιοδικό Volume (το θυμάστε, ω γέροντες και γερόντισσες;), αυτό που ήταν σε μέγεθος cd, κυκλοφορούσε σε δισκάδικα και, ναι, περιείχε και cd με τους συνεντευξιαζόμενους; Πολύ επιμορφωτικό, για τα χρόνια 'κεινα.
Κάπως έτσι εντόπισα το συγκλονιστικό κομμάτι βινυλίου που προανέφερα και τελικά απέκτησα. Από 'κει και μετά, όποτε κατέβαινα για shopping therapy, μαζί με τα καινούρια του τότε που μου γαμούσαν τον εγκέφαλο, πάντα έπαιρνα και ένα των Fall, με αποτέλεσμα, σήμερα, να έχω συγκεντρώσει ένα μεγάλο μέρος της δισκογραφίας τους. Οι ήχοι που παρήγαγαν - και παράγουν, γιατί όχι - κατά ένα περίεργο τρόπο έχουν καταφέρει να χωθούν στις πιο γαμημένες στιγμές της ζωής μου, στις σελίδες των σημαντικότερων, για μένα και μόνο, βιβλίων, στις επιρροές των αγαπημένων μου συγκροτημάτων.
Έχοντας αναλύσει τα παραπάνω, καθιστώ σαφές, ότι δεν υπήρξε ποτέ δίλημα μεταξύ Fall ή Fantomas Melvins Big Band μια Πέμπτη βράδυ στο Βερολίνο.
Ο ξεδοντιάρης και η μπάντα του, λοιπόν, κυκλοφόρησαν καινούριο πραματάκι... Σαφώς και γαμάει, αλλά δεν περιμένατε να το πω εγώ αυτό. Μετά από άπειρες αλλαγές μελών ΚΑΙ αυτή τη φορά έχει βρει την ιδανική μπάντα να τον πλαισιώσει,ο ήχος τους ακούγεται πάλι φρέσκος, και είναι κι αυτό το "Chino" με τις κιθάρες του που μου θυμίζουν όλες τις καλές στιγμές του Post Punk, και τη φωνή του να σέρνεται στις νότες... Νταξ... Γαμώ απλά. Και, ειλικρινά, δεν ξέρω πως έχει καταφέρει να έχει δίπλα του μπασσίστες που δε "βαράνε slapιές", δε χαϊδεύουν τις χορδές, αντίθετα, όλοι, μα όλοι έχουν τον πιο σωστό, τον πιο cooooool τρόπο "έκφρασης"...
Εν ολίγοις, ακόμα ένα αριστούργημα, όταν είναι ερωτευμένος δεν παίζεται ο Mark...