Blessure Grave - Judged by twelve, Carried by six

Προσπαθώ χρόνια να γλιτώσω από την παγίδα του Goth... Έχω όλα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να με κάνουν ένα άκρως επιτυχημένο γκοθά... Είμαι απόκοσμα όμορφος, γουστάρω τα μαύρα ρούχα, τους Bauhaus, το Μαρκήσιο Ντε Σαντ, μια κάποιας μορφής κατάθλιψη την κουβαλάω κι αυτή χρόνια τώρα, οι Dominatrix τύπισσες με τα βινύλ και τα μαστίγια μου ασκούνε μια περίεργη γοητεία, μ' αρέσει ο Rimbaud, τα κεριά, το κόκκινο κρασί, τα γυαλιά του Eldritch, οι Joy Division, οι Current 93, οι Christian Death με το Rozz όμως, ο κατσαρομάλλης βλάκας μεταλλάς που κουβαλάει τ' όνομά τους χρόνια τώρα με κάνει να ξερνάω, γουστάρω το "Sandman" του Neil Gaiman, το Voltaire και τα αστεία βιβλία του (Oh my Goth!, What is Goth? etc etc etc), (και) τη λογοτεχνία τρόμου, τους Modern English, τον αυτοτραυματισμό, τους Virgin Prunes, το blog της Laurel, το old-school Dark Wave - Gothic Rock τέλος πάντων, τις γκοθούδες...
Ναι, θα γινόμουν γαμάτος γκοθάς... Αναμφισβήτητα...
Βέβαια, υπάρχουν κι άλλα τόσα της συγκεκριμένης "σκηνής" που τα απεχθάνομαι όσο δεν πάει, με σημαντικότερο αυτών τα ξυρισμένα μούτρα. Δε θα μπορούσα να υποβάλλω τον εαυτό μου σ' αυτό το άσκοπο βασανιστήριο κάθε Σάββατο βράδυ...

Διάβαζα πριν χρόνια, στο Alternative Press, μια εποχή που ο Marilyn Manson ήταν σε φάση ο επόμενος θεός του ροκ στο Αμέρικα, τους λόγους για τους οποίους το Goth δεν είχε γίνει το απόλυτο trend ακόμα... Ή μάλλον ξανά... Το όλο άρθρο μου φάνηκε θλιβερό και η μοναδική μπάντα του "νέου σκοτεινού κύματος" που κατάφερε να μου εξάψει τη φαντασία ήταν οι Switchblade Symphony γιατί ήταν ομορφούλες... 
Οι Blessure Grave παίζουν γκοθιές... Αλλά της παλαιάς σχολής. Μου θύμισαν τον πρώτο δίσκο των Modern English και τους March Violets... Μια χαρά... Το μοναδικό λάθος στην εν λόγω κυκλοφορία ήταν τα δεκαέξι (!) κομμάτια του δίσκου... Καμία αίσθηση "οικονομίας"... Αν ήταν τα μισά, τα "καλά", θα το γούσταρα πολύ περισσότερο, αλλά η τόση παλιομοδάρα κουράζει... Ωραία τα μπάσσα και οι φωνές απ' το υπερπέραν, αλλά τα 'χουμε ακούσει και παλιότερα.
Αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν τα γουστάρω ακόμα... Είμαι άρρωστος με το Post Punk και δε θα βαρεθώ ποτέ να το επαναλαμβάνω. Κι ετούτοι μου θύμισαν πολλά... Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές έχω βάλει να παίζουν οι Associates και μέχρι να τις τελειώσω, με διορθώσεις κλπ. απ' τα ηχεία θ' ακούγονται οι Romeo Void... Ή παίζει να φτάσω και μέχρι τους Poison Girls... 
Μαλάκα, τσέκαρε φεστ. Ταξίδι στο χρόνο φάση... Όταν είδα το όνομα Medium Medium σχεδόν λιποθύμησα...