Last Nite: Bokomolech

Α

Αυτό το κείμενο το έγραψα χτες βράδυ στο κεφάλι μου... Μάλλον... Ωραία ήταν... Γενικά. Είδα κόσμο που μου 'χε λείψει, είδα μια μπάντα που μου είχε λείψει, αλλά που ήταν πάντα εκεί...

Αγαπημένοι μου Bokomolech, πρέπει να σας εξομολογηθώ κάτι... Δε με ξέρετε, ούτε εγώ, δεν ξέρω τίποτα πέρα από τη μουσική σας, αλλά θα ήθελα να σας ενημερώσω, ότι σας θεωρώ φίλους μου. Χεστήκατε, νταξ, δεν τρέχει, δεν αλλάζει κάτι... Γι' αυτό και κουβαλήθηκα χτες στο αίσχος χωρίς εξαερισμό που παίζατε... Όχι, δε θα γκρινιάξω, δεν υπάρχει λόγος... 

Όπως προειπώθηκε ήταν ωραία χτες. Και τα καινούρια σας κομμάτια μου άρεσαν πάρα πολύ. Θα τα βάζω στους φίλους μου να τα ακούνε ξανά και ξανά, όπως, άλλωστε έκανα και στο παρελθόν, όχι γιατί έπρεπε να τους προσυλητίσω στους ήχους σας, αλλά, απλά, γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς... 

Δεν μπορώ να καταλάβω τι πήγε στραβά και δεν είστε ροκ σταρζ παγκοσμίου εμβέλειας, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί περισσότερες εφηβείες δεν έχουν σημαδευθεί από το χαρακτηριστικότατο ήχο σας, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το "shine" δεν έγινε ο εθνικός ύμνος κάποιου μικρού κρατιδίου... Δεν ξέρω αν έχει σημασία... Δεν ξέρω αν θα σας ενδιέφερε κάτι τέτοιο καν... Φαντάζομαι πως όχι...

Ήταν ωραία χτες... Παρά τη μεγάλη διάρκεια του σετ δεν κουράστηκα καθόλου... Ήταν σε φάση ταξίδι πίσω, μπροστά, στο χτες, επιστροφή στο σήμερα και πάλι πίσω, και πάλι εδώ, δεν κουνήθηκα λεπτό, δεν ήθελα να τελειώσει, κανείς δεν ήθελε, ήταν πολύ ωραία χτες... Κι ας μην άκουσα το "coal"... Γάμησέ τα, δεν έχω λόγια... Δεν υπάρχει αρκετή ποίηση, λογοτεχνία να περιγράψει όλο αυτό που αισθάνθηκα... Το γαμάω, λοιπόν... Να το επαναλάβουμε...

Το εικαστικό κομμάτι του ποστ επιμελήθηκε ο σημαντικότερος καλλιτέχνης στη Νέα Υόρκη αυτή τη στιγμή, ο Kostas Seremetis... Παίζει να τον ξέρει η Laurel... Δε βρήκα τις κατάλληλες φωτό, του Soul του βγαίνανε σκατά, ο Άνιμαλ δεν έχει ίντερνετ τώρα που μετακόμισε, γι' αυτό είπα να συνδυάσω δυο κορυφές...


Cheers