Death Of A Party...

Κάθε Σάββατο απόγευμα σκάει το κλασσικό μήνυμα από την ξαδέρφη που με ενημερώνει για το "που παίζει πάρτυ"... Συνήθως ενδίδω, αν το "θέμα" είναι καλό... Η παρουσία μου στα εν λόγω events, σε καμία περίπτωση δε λειτουργεί θεραπευτικά στη nostalgia φάση που περνάω και τείνει να γίνει ανίατος τελευταία... Αλλά δε με νοιάζει, προς το παρόν τουλάχιστον...
Αυτά που κωλογούσταρα ήταν σε φάση "we still love you, brit pop", την αγαπάω ακόμα, φαίνεται... Τριαντάρηδες στριμωγμένοι, με την ποτάρα στο χέρι, να χοροπηδάνε στους ήχους των Happy Mondays και των Pulp... Σα ταξίδι στο χρόνο. Πίσω στο '95... Σα να μην πέρασαν δεκαπέντε χρόνια. Προφανώς και δεν είναι υγιές...
Οι τρεντογκόμενες του τότε δουλεύουν σε τράπεζες και ασφαλιστικές, κυριλέψανε, ξανθίνανε το μαλλί, πετάξανε τις μπαλαρίνες, τα σταράκια, τις χρωματιστές κάλτσες και βάλανε μποτάρες, μαύρα ταγιεράκια, πάνε τα χρώματα, το μπρίο, το σκέρτσο, το νάζι, οι αρσενικοί δεν είναι ούτε οι Brett Andersons, ούτε οι Liam Gallaghers του τότε, κάνανε κοιλίτσα, αντίο στενά πουλόβερ και παντελόνια, αντίο "ανδρόγυνο" στυλάκι, και τα mop-tops τους έχουν γίνει μεγαλοπρεπέστατες καράφλες. Ευτυχώς, το γλιτώνω το τελευταίο. Έχω κάνει, βέβαια, γκρίζους κρόταφους, Reed Richards φάση... Η φύση δε λέει να σταματήσει να με βελτιώνει με το πέρασμα του χρόνου...
Το καταδιασκεδάζω σ' αυτά, ναι. Ιδίως όταν σκάνε και νεολαίοι γύρω στα 20-25, οι οποίοι γνωρίσανε τη φάση ως "oldies but indies", ξέρω 'γω. Συγκεκριμένα, σε ένα απ' αυτά είχα δίπλα μου ένα τυπά, σ' αυτό το ηλικιακό γκρουπ, που δεν ήξερε τους στίχους του "Girls & Boys"... Αισθάνθηκα άσχημα γι' αυτόν... Ακόμα περισσότερο γιατί το προσπαθούσε... "GirlsNaNaBoysNaNaGirls...NaNa... Εεεεεε...Boys...Na... GirlsBoyyyyyys"... Τραγικός...
Σκάνε και κάτι άκυροι μέταλλοι ό,τι να 'ναι, οι οποίοι κοιτάνε όλο το βράδυ γύρω γύρω, στραβωμένοι, σε φάση, "που μας κουβάλησαν πάλι ρε γαμώτο, για γκόμενες, αλλά δε γαμιέται είδαμε και πάθαμε να μας κάτσουνε, μαλάκα, αυτόν εκεί μου φαίνεται τον έχω πλακώσει, μαλάκα, κι αυτόν, τι είν΄αυτό που παίζει τώρα, μπίτια; Που 'ν' τα σόλλλα ρε;"... Δράμα.
Δυσκολεύομαι να συμβιβαστώ και με το γεγονός ότι, πλέον, τρεις μπύρες είναι παραπάνω από ικανές να με στείλουν στο διάολο... Πως στο διάολο κατάντησα έτσι; Δε γαμιέται... Είναι Σάββατο και μέχρι το απόγεμα θα 'χει σκάσει το μήνυμα...