Dum Dum Girls - Blissed Out

 Η γοητεία του Underground... Η φάση "στ' αρχίδια μου κι άμα γουστάρεις"... Αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος που ασχολούμαι με τη φάση αυτή. Της "συγγραφής". Μπάντες σαν κι αυτή μου το υπενθυμίζουν. Τα πάντα έχουν σχέση με το attitude... Όχι με την πρωτοτυπία, τις καταπληκτικές συνθέσεις, τις φωνές που ακούς και ανατριχιάζεις, τις κιθάρες που λυσσάνε και όλα αυτά τα στοιχεία που κάνουν μία μπάντα να ξεχωρίσει... Ακούς το δισκάκι τους και βλέπεις τη φωτό τους... Συνήθως είναι τέσσερις μαλάκες σπυριάρηδες, ψιλο-αξούριστοι, χαβαλεδόφατσες, prom-outcasts και ξενερώνεις. Νταξ, εσύ μπορεί όχι, εγώ ξενερώνω. 
Αποφάσισα να τσεκάρω τους (τις, whatever) Dum Dum Girls μόλις είδα τη φωτογραφία που όσοι διαθέτετε την αίσθηση της όρασης μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μου... Κόλλησα γιατί γουστάρω τις γυναίκες με φορέματα, ενίοτε και με μάσκες, αλλά περισσότερο γιατί η τύπισσα μοιάζει με την Kathy στο "Shade, the Changing Man"... Αυτό το αριστούργημα του Peter Milligan που με έχει στιγματίσει περισσότερο από οτιδήποτε έχω διαβάσει ποτέ...
Η μουσική των Dum Dum Girls θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως εξαιρετικό δείγμα Art-Damaged Garage Punk, με παραγωγή υποδειγματική, παρακαλώ. To όλο αποτέλεσμα ακούγεται σκοτεινό, βρώμικο και λίγο επικίνδυνο... Η εν λόγω κυκλοφορία είναι μία συλλογή από τα singles τους ή κάτι τέτοιο...  Δε δίνω και πολύ σημασία σ' αυτά...
Η φωνή της τύπισσας, ενώ δεν εντυπωσιάζει αρχικά, στο "Dream Away Life" που κλείνει το δίσκο δίνει ρέστα... Διαθέτει μια μαγική απάθεια, σα να λέει στο γκόμενο που μόλις ξαπέστειλλε το κλασσικό "Δε φταις εσύ, εγώ φταίω" και να του γράφει και τραγούδι για να τον αποτελειώσει... Τι καλά...