18/6/10

Dischord Records

Πως σκατά αρχίζω τώρα; Έχω βάλει να παίζει το "20 Years of Dischord", και περιμένω να μου σκάσει... Να μου σκάσει τι; Η εισαγωγή; Το κείμενο με τη μία; Τι να γράψω για τη Dischord ρε; Από τη μέρα που ξεκίνησα το μπλογκ έβαλα ένα πλάνο, σε φάση, για ποια πράγματα πρέπει να γράψω οπωσδήποτε... Αυτό το label είναι ένα από τα "πράγματα", λοιπόν...

Η πρώτη μου επαφή ήταν με το "Red Medicine", των Fugazi, στην τρυφερή ηλικία των δεκαπέντε... Είχα γαμηθεί να διαβάζω στα φανζίνς της εποχής για τη συγκεκριμένη μπάντα, που συγκέντρωνα σε στίβες στο μικροσκοπικό δωμάτιο του σπιτιού μου... Είχε έρθει η ώρα για την πρώτη επαφή, η οποία αρχικά με ξένισε, όπως είχαν κάνει τρία χρόνια πριν (από τότε, όχι τώρα) οι ήχοι των Sonic Youth. Αφού κατάφερα να αποστηθίσω και, συνεπώς, να λατρέψω και την τελευταία παύση ανάμεσα στα κομμάτια του συγκεκριμένου δίσκου, προχώρησα παρακάτω...

Jawbox, Hoover (οι απόλυτοι αγαπημένοι μου), Minor Threat, Embrace, Bluetip, Lungfish, Shudder To Think, The Make-Up (ιδίως το In Mass Mind, σε παραγωγή των Royal Trux), γάμησέ τα... Σημείωνα τις μελλοντικές αγορές μου σε ένα κιτρινισμένο μπλοκάκι, και, όταν συγκέντρωνα ικανό ποσό χρημάτων τηλεφωνούσα στη Hitch Hyke, η οποία εν συνεχεία φρόντιζε ώστε τα πολυπόθητα βινύλια να σκάσουνε στην πόρτα μου...  Το υλικό που κατάφερα να συλλέξω, μπορεί να καλύπτει μόνο μια μικρή γωνίτσα στο σύνολο της δισκοθήκης μου, ελάχιστη, παρόλα αυτά έπαιξε τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας που διαβάζετε σήμερα... Αυτό και τα αγγλικά κόμικς...

Η εταιρία του Ian MacKaye και του Jeff Nelson, που, αφού κατάφερε να κυκλοφορήσει το συγκλονιστικότερο Hardcore Punk που βγήκε ποτέ, μεταμόρφωσε το ροκ των '90s, αυτοί ήταν, όχι η μικρή ομάδα κάθιδρων, ατάλαντων grungeάδων που έπρωχναν οι πολυεθνικάρες, ξεπεράστε το (τους) επιτέλους... Ό,τι ήταν το Post Punk για τα '80s, το ίδιο ακριβώς ήταν το Post Hardcore για τη δεκαετία που ακολούθησε. Η πρωτοπορία, το καινούριο, το ξεχωριστό. Η τέχνη. To συναίσθημα. Η ουσία. Και χαίρομαι απίστευτα που ήμουν στην κατάλληλη ηλικία, ώστε να το βιώσω όλο αυτό πλήρως...  Λέξη προς λέξη... Νότα προς νότα...

Όλα μου τα άγχη, οι φοβίες, ο κυνισμός, η λύπη, η χαρά είχαν βρει το ιδανικό soundtrack στους ήχους που παρήγαγαν οι μπάντες της συγκεκριμένης εταιρίας. Παθιασμένες φωνές, στρώματα από κιθάρες και οι πιο κορυφαίες rhythm sections που γνώρισε ποτέ ο κόσμος του punk... Οι συνθέσεις τους περίεργες, στριφνές, ευαίσθητες, προσωπικές, αλλά πάντα τόσο μα τόσο PUNK! Κοινώς, συναίσθημα όχι ακαδημαϊσμός... Πάθος όχι ακρίβεια... Αυθορμητισμός όχι προγραμματισμός... Ένταση... Σκέτο...

Κι αυτοί οι Fugazi, ρε πούστη... Δάσκαλοι απλά... Από το παίξιμό μου στην κιθάρα, μέχρι τις πολιτικές μου θέσεις, ακόμα και το πού στέκομαι στα live έχουν επηρεάσει... Όποτε πετυχαίνω το MacKaye σε κανα documentaire (βλέπω άπειρα) συγκινούμαι, έτσι, χωρίς λόγο... Σε φάση, γνωρίζω εκ των προτέρων πως, ό,τι και να πει, ο τύπος θα έχει δίκιο. Ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Το σωστό. Στο "Instrument" που κάνει στο βλάκα που ρίχνει αγκωνιές στο διπλανό του "Sir... SIR!"... Μεγάλη ξεφτίλα για το γελοίο υποκείμενο... Σου απευθύνει το λόγο ο Ian MacKaye, για μία και μοναδική φορά στη μίζερη, για τον πούτσο ζωή σου, και μάλιστα για ποιο λόγο; Για να σου κάνει παρατήρηση... Για να σε πετάξει έξω από τη φάση του. Δεν κάνεις. Δεν είσαι αρκετά έξυπνος. Λυπάμαι, πάρε το φακελάκι με τα πέντε δολλάρια απ' την έξοδο και δρόμο... Τον γάμησε λέμε...
 
Στα '00s η αγαπημένη μου εταιρία δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, παρόλα αυτά ξεχώρισα τους Beauty Pill, Soccer Team, Medications (όσο αριστούργημα είναι το πρώτο τους, άλλο τόσο χάλι είναι το φετινό που βγάλανε - δεν ακούγεται), τους σούπερ-σταρζ Q and Not U που τους βρίζανε οι πάνκηδες... Νταξ, όπως και να 'χει, δεν είναι αυτή η δικιά μου Dischord...

Η δικιά μου Dischord είναι το "Cuts Like Drugs" των Hoover, που δε λέει να παλιώσει, που με συγκινεί ακόμα και σήμερα που έχω "ωριμάσει", μουσικά και όχι μόνο, αυτή η οργή του, η ένταση, το πάθος ρε πούστη, που στον πούτσο το βρήκαν τόσο πάθος, ο αυτοτραυματισμός ως μέσο ηδονής, ολόκληρη η δισκογραφία όλων των κλαψομούνηδων της υφηλίου (ξέρετε ποιοι είναι) δεν μπορεί να το αγγίξει καν στο πως μεταδίδει το συναίσθημα... 

Όση ώρα γράφω το κείμενο στο μεταξύ, μ' έχει πάρει από κάτω γάμα τα... Πολλές οι αναμνήσεις, φαντάζομαι... Ή ίσως αυτοί οι ήχοι πραγματικά να μιλάνε στην καρδιά μου... Ίσως... Σταματάω εδώ και πραγματικά ελπίζω να μη χρειαστεί να επανέλθω... Αλλά αυτό είναι μάλλον αδύνατο...

         
Cuts somehow satisfy - Cuts, like drugs - Somehow satisfy...

14 σχόλια:

  1. Συγκινητικό κείμενο, αν σκεφτώ πως ο Svenonius κατέχει μια πολύ ξεχωριστή θέση στην δική μου καρδιά και οι Fugazi μια ξεχωριστή θέση..εχμμ γενικά.(Ακόμα και οι Q and Not U είναι αδυναμία).Μου σκάσανε αναμνήσεις από φανζίν πρωινιάτικο.

    (υ.γ:ακόμα να ακούσεις Wild Moccasins;Δεν τους τσέκαρες;Δεν γαμάνε;Ακόμα να τσεκάρεις;;;;Άσε μην απαντήσεις, περιμένω να διαβάσω ριβιού, απλά)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...και 'γω με τη σειρά μου θα παραθέσω ένα βιντεάκι για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι για τι ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ μιλάμε...

    εδώ...http://www.thesoundofindie.com/?p=408

    υγ: καλή κίνηση πάντως αυτή indiefuck να γράψεις για την Discord μιας και έχουμε πήξει με τα μουσικά σκουπίδια που παρουσιάζονται στα περισσότερα blogs το τελευταίο διάστημα... όχι τίποτα άλλο μπας και μάθει και κάποιος που δεν γνωρίζει για το πόσο σημαντική ήταν (και είναι) η Discord και μπάντες σαν τους Fugazi , Make-Up , Minor Threat , Hoover , Jawbox , El Guapo , Severin , Lungfish κτλ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Elpizw na exete dei to American Hardcore. Katagrafei me thaumasio tropo tin epoxi pou to hardcore punk genniotan.

    http://www.megaupload.com/?d=22RRF3SA

    Swtiris

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μπράβο ρε! αυτό που λες για τον Ian πως "ο,τι και να πει θα έχει δίκιο", ώρες-ώρες το πιστεύω κι εγω! respect

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Symfwnw me ton M. gia thn kinhsh sou afth.Atoma san ton Ian na pw oti einai h empnefsh sthn praksh.Den mporeis na exeis logia giati to ergo tou einai poly megalo kai se epipedo epirohs.Mpravo vre panta tetoia...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Μ.
    Απλά ΠΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ

    @ Σωτήρης
    Ρε, όταν λέμε βλέπω άπειρα ντοκ, το εννοούμε... Το 'χω δει και το λατρεύω, αν και το αγαπημένο μου παραμένει το Punk: Attitude...

    @ Green Onion, Vick
    O MacKaye είναι ο Μεσσίας. Τέλος.

    @ Arrostia
    Αμάν πια με τις σκατίβλαχοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. btw καποια πραγματα στο American Hardcore τα γουσταρα φουλ, αλλα μου αφησε μια αισθηση οτι αν ξερεις 5 πραγματα περι hxc δεν θα μαθεις πολλα καινουργια, κι αν δεν ξερεις τιποτα μπορει να μην καταλαβεις διαφορα (βλ sxe). πρεπει να δω το punk: attitude

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ...δωράκι από τους Ghost Animal εδώ...
    http://ghostanimal.bandcamp.com/album/frater-ave-atque-vale

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Indiefuck afto to post einai pylh gi`allou.Den ksereis pou exei ftasei.Exoun dromologithei sxedia proseggishs oneirwn.Kai as mhn katalaveneis den peirazei.Me`xei parei h xara.Epanalamvanw PANTA TETOIA...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Tι να πω... Δεν τα πολυκαταλαβαίνω αυτά. Όταν γράφω κάτι "καλό" εννοώ... Το συγκεκριμένο πάντως, ήθελα να είναι "καλό" πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, ό,τι και να σημαίνει αυτό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή