Cracking Up...

Και πάνω που έλεγα να μη φορτώσω τις ψυχώσεις μου στο κατακαλόκαιρο... Να είναι αυστηρά περίοδος δισκοκριτικής και όχι αυτοκριτικής. Στάθηκε αναπόφευκτο τελικά. Μαλακίες. Απόλυτα εσκεμμένο ήταν. Γιατί; Γιατί μπορώ. Τόσο απλά...
Η επιδειξιομανία μου είναι αδύνατο να περιοριστεί. Εκεί έχω καταλήξει. Γράφω ό,τι σκατά μου κατεβαίνει εδώ μέσα, αλλά όταν κάποιος τρίτος ξεφουρνίζει κάποιο απ' τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μου, εξοργίζομαι. Λογικό; Ίσως... Ίσως και όχι.

Έχω ξεκινήσει ένα αγώνα προστασίας της προσωπικής μου ζωής, από τότε που η φάση μου έγινε γνωστή σε ένα διόλου στενό, για τα δεδομένα μου, κύκλο ανθρώπων, οι περισσότεροι φίλοι μου, που γνωρίζουν τη μυστική μου ταυτότητα, περιμένουν με ανυπομονησία στη γωνία να αυτοκτονήσω για να κληρονομήσουν τη δισκοθήκη μου. Σας το δηλώνω ευθαρσώς, αγαπητοί, θα πάρετε τ' αρχίδια μου, μην περιμένετε άδικα.
Ο μήνας που τελειώνει, με όλες τις μαλακίες που συνέβησαν από την αρχή του, κατάφερε να με περιορίσει στην "ασφάλεια" του σπιτιού μου, με αποτέλεσμα να επιδοθώ σε ένα δημιουργικό οργασμό, συγγραφή, σύνθεση, ζωγραφική, σε φάση μετάνιωσα που έχανα τα πρωινά μου στη γαμωδουλειά... Αρνούμενος πεισματικά να "ζήσω", περιορίστηκα σε λίγους παραπάνω από τέσσερις τοίχους κάνοντας αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα: τίποτα.

Βασικά, η ύπαρξη αυτού του ποστ, όπως έχουν ήδη καταλάβει οι περισσότεροι είναι να δείξω αυτή τη φωτό... Οι υπόλοιποι μπορείτε να πιστεύετε ότι έχω ψυχολογικά προβλήματα, είμαι μάλιστα απίστευτα πρόθυμος να με περιθάλψετε. Δέχομαι και επιταγές...