We Were Promised Jetpacks - these four walls

Fatcat records... Μια εταιρεία που, ενώ είχε πάντα πολύ καλές μπάντες, το σύνολο των κυκλοφοριών της δεν το έβρισκα καθόλου ελκυστικό... Ίσως γιατί πήγαινε ταμείο με το πιο μαλακισμένο υποείδος του ροκ... το βλακωδώς λεγόμενο και post (Sigur Ros anyone? Μπλουααααργκχχχχ). Φέτος, βέβαια, έβγαλε ένα πάααααρα πολύ καλό δίσκο. Αυτόν για τον οποίο θα μιλήσουμε σήμερα, φίλες και φίλοι...

Οι We Were Promised Jetpacks, αν και το όνομά τους παραπέμπει σε ηλίθιες screamo μπάντες, δεν είναι μία απ' αυτές. Ας ξεκινήσουμε λέγοντας ότι είναι από τη Σκωτία... Και είναι ό,τι καλύτερο για το σύνδρομο στέρησης που μ' έχει πιάσει επειδή οι Frightened Rabbit και οι Twilight Sad δεν είναι όσο παραγωγικοί όσο θα ήθελα... Ναι, ναι, μοιάζουν αρκετά ομολογουμένως... Ίσως η βαριά προφορά...

Οι κιθάρες τους είναι βγαλμένες από τα παραμύθια... Ευρηματικότατες, κοινώς... Μπόλικο teenage angst που ανταποκρίνεται τέλεια σε τριαντάρηδες σαν και του λόγου μου... Τσεκάρετε το "Quiet Little Voices", το πρώτο σινγκλ του δίσκου και θα καταλάβετε τι εννοώ... Είναι και που μία στο τόσο, γουστάρω κάποια απ' αυτές τις "μελαγχολικές" bands, δεδομένου του ατέρμονου μίσους μου για τους Radiohead, όπως και να το κάνουμε, δεν μπορείς να χοροπηδάς όλη την ώρα και να σκέφτεσαι το κορίτσι που γνώρισες χτες βράδυ...

Νταξ, δεν παίζει να πω και κάτι παραπάνω, ο δίσκος ανταποκρίνεται τέλεια σε ό,τι ζητάω από μια μπάντα. Είναι έξυπνος, δύσκολος και μπορείς να χορεύεις σαν ηλίθιος όσο τον ακούς. Φτάνει να μη σε βλέπει κανένας... Γιατί παίζει να παρασυρθεί...

Μαλακισμένο Υ.Γ. Δεύτερο καλό review δίσκου σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα... Γερνάω μάλλον...