The Smiths

Η καλύτερη μπάντα για ένα και μοναδικό λόγο. Διαλύθηκε και δε μας τιμώρησε με επανασύνδεση. Τόσο απλά. Γι' αυτό και σήμερα ο γερο-Morrissey δε δείχνει εμετικός. Αλλά ξεχωριστός. Γιατί δεν ξεπουλήθηκε.

Βέβαια κανείς τους δεν τα 'χει τινάξει ακόμα, άρα κανείς δεν ξέρει τι θα παιχτεί στο μέλλον. Κάθε χρόνο ακούμε γι' ακόοοοοομα ένα υπέρογκο ποσό που τους προσφέρθηκε για να την κάνουν τη ρημάδα τη μαλακία. Να του τελειώσουν, βέβαια, τα φράγκα του μεγάλου και να πει το ναι δεν παίζει, άρα... Ή μήπως παίζει; Σκατά μ' αυτούς τίποτα δεν είναι (δεν ήταν) σίγουρο ποτέ. Ίσως γι' αυτό να ήταν και τόσο ενδιαφέροντες. Ο Morrissey δηλαδή. Οι άλλοι ήταν απλά μουσικοί. Καταπληκτικοί, ιδιαίτεροι και όλα αυτά, αλλά τίποτα παραπάνω. "It's the singer, not the song" που λέει κι ο Mick. O Jagger.

Φυσικά δεν πρόκειται στο παρόν άρθρο να γράψω ούτε βιογραφικό, ούτε το πως με κάνουν να αισθάνομαι οι στίχοι τους, η μουσική τους κλπ. Αυτά είναι για βλάκες. Εδώ θα γράψω για τους Smiths. Ναι.

Παραλίγο να τρακάρω με το "There's a light that never goes out". Εσκεμμένα.

Αυτά.

Α ναι. "Το να γράφεις για τη μουσική είναι σα να χορεύεις για την αρχιτεκτονική" ή κατι παρόμοιο είχε πει ο Ζάππα. Ποτέ δε μ' άρεσε αυτός ο μαλάκας.

Δεύτερη αναφορά στο ίδιο ποστ. Μάλλον γερνάω.

Τέλος του άρθρου.

Σούπερ φοτό του Moz πάντως, ε;

Ε;