Είναι γάματα η κατάσταση που, αράζεις στις διακοπάρες σου, ξεκούραση και τα σχετικά, έχεις φορτώσει το i-pod σου με μουσικές "παραλίας" ή δεν ξέρω 'γω τι σκατά, φρόντισες παράλληλα να χώσεις μέσα και μερικούς δίσκους που δεν έχεις τσεκάρει, έτσι, για τη φάση... Και ένας από δαύτους, σου σκάει τόσο τέλεια, που, στην περίπτωση που είσαι ευσυνείδητος μουσικοκριτικός σαν και του λόγου μου, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι "γιατί δεν έχω μαζί το γαμημένο το laptop για να γράψω"...
Το "Shadow Temple" είναι συγκλονιστικό. Avant όσο δεν πάει, με, και ethnic τα λες, στοιχεία, πολύ Ινδία βασικά - έχω μεγάλο κόλλημα με το Ganesha, δεν το 'χουμε πει; Το λέμε. Αυτός με το κεφάλι ελέφαντα και τα πολλά χέρια. Θεός της σοφίας, της υπερπήδησης των εμποδίων και των κλεφτών. Γαμάει.
Κατά τ' άλλα ακούγονται Tribal τύμπανα, μια αίσθηση πριμιτιβισμού, - δεν μπορώ να το περιγράψω επαρκώς, θόρυβος, τριπάρα... Δε θα 'λεγες ότι είναι κάτι που θ' άκουγα συνήθως, ούτε ότι θα μ' ενθουσίαζε, μάλλον δε θα μπορούσα να το καταλάβω, αλλά δεν ξέρω, έχει αυτό το "Νεοϋορκέζικο αέρα" που τα βάζει όλα, μα όλα, σε τάξη. Τα αποσαφηνίζει κατά κάποιο τρόπο. Όλες τις επιρροές - είναι πολλές - τους ήχους, τους θορύβους τις παύσεις, τις ανάσες, τα πάντα.
Και σου πετάει τελικά στα μούτρα ένα ιδιαίτερο, ελκυστικό, ερωτεύσιμο σχεδόν σύνολο, προχωρημένο όσο δεν πάει, δεκαετίες πιο μπροστά απ' ό,τι κάνει τώρα ο οποιοσδήποτε, όσο ισχυρά και να πατάει στο παρελθόν.
Τρελή αποκάλυψη, έγραψε πάλι ο Μάκης, τι να πω, έχω κολλήσει, αρρώστησα με κάμποσα χίππικα τον τελευταίο καιρό (Not Not Fun anyone?), ήρθαν αυτοί και με τελείωσαν. Τσέκαρα και κάτι βίντεο, live γαμάνε άσχημα, ενέργεια, ψοφάω να τους δω, δε θα γίνει, αλλά παίζει πάντα η γνωστή φάση με την ελπίδα... Λιτανεία. Γάματα. Oh well... Ας το βάλω να ξαναπαίξει, για τη γαμωζέστη είναι ό,τι πρέπει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου