The Present Moment - The High Road

Ό,τι και να λένε οι βλάκες το καλοκαίρι είναι γαμάτη εποχή για τερατογκοθιές. Εκεί που τελειώνει η γαμημένη τεράστια μέρα, στη διάρκεια της οποίας δεν έχεις κάνει τίποτα απολύτως, πέρα από το να αναπολείς τις διακοπές που πέρασαν με νοσταλγία, κάθε ώρα που δεν περνάει στη σκατοδουλειά που "έπρεπε" να επιστρέψεις, το μόνο που απομένει τελικά είναι να λιώσεις με μια ποτάρα, ένα τσιγάρο και την κατάλληλη ηχητική υπόκρουση για να βγει και το υπόλοιπο της μικρής νύχτας που ακολουθεί... Και είναι μεγάλη πουτάνα η νύχτα...

Αυτοί οι τύποι είναι γάματα τελείως, κοπιάρουν new wave, goth rock, synth pop, βάζουνε και λίγο πρώιμους ΝΙΝ στο μίγμα και, για να μην τα πολυλογώ, γαμάνε. Είναι νωρίς να βγάλω τα μαύρα απ' τη ναφθαλίνη, αλλά ρε πούστη, βιάζομαι. Δεν ξέρω καν αν το έργο που προσπαθώ να περιγράψω έχει μια κάποια καλλιτεχνική αξία, μπορεί να τραβήξει μόνο τους θαμώνες του Dark Sun, καλά, αυτοί θα πάθουν την κωλόπλακα της ζωής τους, το γουστάρω ρε... Με αρρώστησε, ξέρω 'γω. Το ένοχο post punk παρελθόν μου τα φταίει όλα...

Σιγά την έκπληξη, θα μου πεις. Στ' αρχίδια μου. Με κολλάει και με κάνει να χορεύω στα αρρωστημένα beats του... Ευκολάκι γι΄ αυτούς. Έχουν ένα ασύλληπτα σιχαμένο groove, σχεδόν αυθεντικό, που, ενώ το 'χω ξανακούσει και καλύτερα ακόμα χιλιάδες φορές, μου είχε λείψει. Ή μάλλον το είχα απωθήσει. Θεώρησα αυθαίρετα ότι δε θα χρειαζόμουν κάτι τέτοιο ποτέ πια. Έκανα λάθος προφανώς...

Παρότι δεν το χαρακτηρίζει η ωμότητα των ηχογραφήσεων παρόμοιας αισθητικής έργων στα '80s, ούτε η διάθεση για πειραματισμό των Cold Cave, μαλάκα, με άφησε με ανοιχτό το στόμα. Ξέχασα τις χιππίλες για πάρτη τους, τέτοιο κόλλημα για λίγες στιγμές ξεπεράστηκε. Δεν το περίμενα. Δεν το περίμενα με την καμία.

Δεν ξέρω ρε... Ειλικρινά. Πιθανότατα να μην αξίζει μία "ποιοτικά", τα τρελαμένα indie kids που θα το τσεκάρουν παίζει να ξερνάνε ποτάμια για κανα μήνα, αλλά δε με απασχολεί. Εγώ το καταδιασκέδασα το ταξιδάκι τους... Εσύ;