My Night of Pleasure...

Ξεκίνησε σα μια συνάντηση παλιών γνώριμων... Κάπου, κάπως, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, εγώ, με όλους αυτούς είχαμε βρεθεί στον ίδιο γεωγραφικό τόπο. Σιγά τη μαλακία. Τελείως διαφορετικοί άνθρωποι πια, έπεσε η πρόσκληση, η "ιδέα", κακή κατ' εμέ, να συγκεντρωθούμε ξανά και να αφηγηθούμε ο καθένας μας τι μεσολάβησε όλα αυτά τα χρόνια...

Ήταν όλοι εκεί... Ο τραπεζικός, η αποτυχημένη ηθοποιός, η τύπισσα με τα διδακτορικά που δεν μπορούσε να βρει δουλειά γι' αυτό αποφάσισε ν' αρχίσει να γεννοβολάει σαν την κουνέλα, ο μαλάκας αλκοολικός με την ακαδημαϊκή καριέρα, ο επιτυχημένος έμπορας ακινήτων, σύζυγος της επιστήμονος και πατέρας των παιδιών της, ο "δημοσιογράφος" σε κατακίτρινη κωλοφυλλάδα, η, επίσης άνεργη, αλλά άτεκνη, φιλόλογος, η επιχειρηματίας αγνώστου ουσιαστικής απασχόλησης, απλά "επιχειρούσε", ο άεργος που ζούσε απλά για να θυμάται "αυτά τα χρόνια" και ήταν και ο κύριος υπεύθυνος για τη συνάθροιση, η "αόρατη" μαλακισμένη, κι εγώ... Έντεκα. Πρώτος αριθμός. 

Με κάποιους απ' αυτούς είχα διατηρήσει επαφή, με άλλους είχα πλακωθεί, κανα δυο μου χρωστούσανε φράγκα από τότε, με κάποιες απ' αυτές είχαμε πηδηχτεί, κάποιες άλλες το σκέφτηκαν και κάποιες όχι. Έτσι πάει, που λέει κι ο Vonnegut, ή μάλλον ο μεταφραστής του...

Οι μαλακισμένες αναμνήσεις πήγαιναν κι έρχονταν, το ιδανικό τότε ζεύγος ηθοποιού - τραπεζικού είχε τις πιο έντονες, μάλλον λόγω σταθερής παροχής γαμησιού, βοηθάει να κοιτάς το παρελθόν με νοσταλγία, κακά τα ψέματα. Λίγοι γνώριζαν ότι η τύπισσα του τα φόραγε με το δημοσιογράφο, προφανώς, ήμουν ένας απ' αυτούς... Τις περισσότερες τις είχε φάει ο άεργος, πάντα, σε κάθε "παρέα" θα βρεις το γελοίο υποκείμενο που θα γαμάει "ενδοοικογενειακά"... Εκτός απ' την αόρατη, βέβαια... Την εξ' ορισμού αγάμητη... Της οποίας ο φαινότυπος είχε εξελιχθεί πολύ καλά. Γουστάρω άσχημα όταν παίρνει σάρκα και οστά το παραμύθι του ασχημόπαπου... 
Εκδρομές, πάρτυ, "καταστάσεις", άτομα που δεν ήταν μαζί μας, άρα μπορούσαμε να γαμιόμαστε στα γέλια με την παρτη τους, ανταλλαγή στιγμών που, με κάποιο τρόπο, ένας από μας είχε ξεφτιλιστεί, τώρα πια βέβαια, είναι αναγκασμένος να το θυμάται και, ναι, ναι, να γελάει... Από όλο αυτό το τσούρμο ηλιθίων μόνο με το μαλάκα τον αλκοόλα μπορούσα να ταυτιστώ κάπως, και τώρα όπως και τότε, απλά καθόμασταν σιωπηλοί και αφήναμε να μας βομβαρδίζουν με τα τρανταχτά ψευτόγελά τους, πίνοντας και καπνίζοντας ασταμάτητα...

Όσο πλησιάζαμε στο "σήμερα", η ατμόσφαιρα άρχισε να γίνεται όλο και πιο βαριά, όλοι είχαμε αποκτήσει κάτι που μας γαμούσε τη ζωή, ήταν η φάση που έσκαγε, η νοσταλγία εγκατέλειπε και τη θέση της έπαιρνε το αισχρό παρόν... Μιζέρια, μαυρίλα, σκατά...

Τα ποτά δε σταματούσαν να έρχονται, όλοι ήμασταν σε κάποιου είδους "φάση", είχαμε πέσει αρκετά, είχαμε μελαγχολήσει, ξέρω 'γω, εγώ όχι, ο διπλανός μου μετά βίας στεκόταν στην καρέκλα, ώσπου έγινε το απροσδόκητο...

Ο σύζυγος, ο "ιδανικός" άρχισε να σκυλοβρίζει την "άχρηστη με τα μπάσταρδα", είχε βαρεθεί να την ταΐζει όλα αυτά τα χρόνια, δεν άντεχε να τη γαμάει, ούτε να βλέπει την κωλόφατσά της δεν ήθελε και, εκεί που παρατηρούσαμε την έκρηξή του όλοι με κάτι σαγόνια μέχρι τους αστραγάλους, κατάφερε να μας αποτελειώσει με μία μαγική κίνηση: κατέβασε τα βρακιά του, και μας αποκάλυψε ένα καλοξυρισμένο αιδοίο... Ναι ρε. Ο τύπος είχε βάλει μουνί... Γι' αυτή την επέμβαση δε, είχε ξοδέψει τα τελευταία χρήματα της οικογένειας, δεν είχε μείνει σάλιο, δεν άντεχε άλλο ο τύπος, και, όπως πολύ εύστοχα μοιράστηκε μαζί μας, το μοναδικό πράγμα που, έως σήμερα, δεν είχε περάσει από τα σωθικά του, ήταν ο άξονας της Γης... 

Η μαλακισμένη που είχε στεφανωθεί με τυμπανοκρουσίες και την ευλογία κλήρου και κυνικών, τον κοιτούσε με την ίδια έκπληξη όλως παραδόξως, και τότε ο κολλητός, στα όρια της δηλητηρίασης από την υπερβολική κατανάλωση νέκταρ από τη Σκωτία, άρχισε να γελάει... Μ' ένα γέλιο γνήσιο και τόσο μεταδοτικό που δεν μπόρεσα να κρατηθώ, έπεσα κάτω, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στα δακρυσμένα μάτια του "συζύγου-υπόδειγμα" η κατάστασή μου χειροτέρευε...

Έτσι πως χτυπιόμασταν πήραμε μαζί μας το τραπεζομάντηλο, τα πιάτα, τα αλάτια, τα πιπέρια, τα ξύδια, όλα, αλλά δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε, οι υπεύθυνοι του καταστήματος μας πέταξαν έξω, μάλλον βίαια, τσεκάροντας με αηδία  "αυτόν με το Αρμάνι και το μουνί"... 

Αράξαμε στο πεζοδρόμιο για αρκετή ώρα, γελώντας ώσπου αρχίσαμε να πονάμε, μέχρι την ώρα που συνειδητοποιήσαμε ότι τα τσιγάρα και των δύο ήταν ακόμα μέσα στο εστιατόριο...