1973 - Bye Bye Cellphone

Σιχαίνομαι τα ταξίδια. Απόλυτα. Τα μισώ όσο δεν πάει... Ώρες ατέλειωτες σε αεροπλάνα, πλοία, τρένα, υποβρύχια για ένα προορισμό που στην καλύτερη απογοητεύει. Σε όποια χώρα του κόσμου και να πας η κουζίνα θα είναι σκατά, οι κάτοικοί της αγενείς σωβινιστές, τα μπαρ θα κλείνουν απ' τις έντεκα, το κάπνισμα θα απαγορεύεται παντού και θα κινδυνεύεις κάθε λεπτό από κάποιο μουνόπανο, που, ενώ δεν καταλαβαίνεις λέξη απ' όσα σου λέει, το μόνο σίγουρο είναι ότι θέλει να σε ληστέψει...

Δεν τα αντέχω... Ιδίως με παρέες που, σε φάση, ο καθένας θέλει να κάνει τα δικά του, ο ένας θέλει να τρέχει στα μουσεία (εγώ - διαστροφή), η άλλη θέλει να περπατάει στο αστικό τοπίο μέχρι να λιώσει τις σόλες των παπουτσιών της, ο άλλος θέλει να μπεκροπίνει από την ώρα που ξυπνάω, και φυσικά η πλειοψηφία θέλει να πάει για ψώνια. Είτε είναι για δίσκους, είτε είναι για βιβλία, είτε είναι για τουριστικές μαλακίες, ρούχα, "δώρα" γι΄αυτούς που έμειναν πίσω, απεχθάνομαι όσο δεν πάει και τα ψώνια. 

Σκατά, είμαι η απολύτως χειρότερη συντροφιά σε ένα ξένο μέρος, μιζεριάζω όλη την ώρα, δε θέλω να πάω πουθενά και, όπου και να κάτσουμε, σκυλοβαριέμαι και γκρινιάζω. Ενώ στην Αθήνα είμαι πολύ ευχάριστος... Ναι ρε, είμαι...

Προφανώς, κάποιος ιδιαίτερος λόγος με έσπρωξε να γράψω τα παραπάνω και όχι το κλασσικό "απελευθερώνω κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μου, το αναγνωστικό μου κοινό βρίσκει μέσα σ' αυτά κάποια του δικού του και συνεχίζει να θέλει να με γαμήσει"... Όχι. Τα παραπάνω οφείλονται στο δίσκο που μόλις άκουσα και ξανακούω...

Οι 1973 είναι απ' το Παρίσι... Αν και ξέρω ότι θα το σιχαθώ με το που θα πατήσω το πόδι μου, μαλάκα, θέλω να πάω... Πρέπει να μάθω πως στο διάολο σκαρφιστήκανε αυτό το Chansons - Damaged - Pop που ακούγεται στο "Bye Bye Cellphone"... Από ποιους δρόμους της πόλης τους εμπνεύστηκαν, ποιες γειτονιές, ποιες εικόνες... Καλό ήτανε...