Northern Portrait - Criminal Art Lovers

Εκ Δανίας ορμώμενοι νεανίες, που ακούγονται τόσο μα τόσο Βρετανοί... Όχι με τη σημερινή έννοια, απαραίτητα... Μοιάζουν σα να ξεπήδησαν από τους καταλόγους της Sarah και της Postcard... Ρε, μου θύμισαν ακόμα και τις μπάντες της This Happy Feeling... Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να αποτελέσει εγγύηση από την πλευρά μου, όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν και την αδυναμία μου στις κυκλοφορίες των εν λόγω εταιριών.
Όλα τα twee cliches σκορπισμένα σε δέκα κομμάτια, έμπνευση, ιδανικό πρωινό άκουσμα σε ηλιόλουστη μέρα, χαρούμενο με μια γλυκιά μελαγχολία, βέβαια, είπαμε όλα τα κλισέ... Όλα ακούγονται γνώριμα, σα να τους ήξερα μια ζωή κι αυτό δε με χαλάει καθόλου. Χμμμμ... Είναι και το πρώτο review της χρονιάς... Και είναι καραtwee... Αν και ένας twee purist εκεί έξω μπορεί και να διαφωνήσει, σε φάση "όχι ρε, είναι ποπ", που θέλω να καταλήξω, α ναι, παίζει, να μην ξεκολλήσω ούτε φέτος από τις φλωριές... Γαμώ... Λες και τι σκατά θα μπορούσα ν' ακούω; Stoner;
Ναι, καλά ξεκίνησε ο χρόνος... Αν και ο περσινός δε με χάλασε ιδιαίτερα... Χάρη στην ύπαρξη αυτού του μπλογκ, μπορεί να μην καταξιώθηκα ως συγγραφέας, αλλά ο χώρος κάτω απ' το μπαλκόνι μου γέμισε γκόμενες που ήθελαν να μοιραστούν μαζί μου τις στρινγκάρες τους... Η ευρηματικότητα εκτόξευσής τους προς το μέρος μου χρίζει ειδικής μνείας, και ακόμα ψάχνω αυτήν την καριόλα που μου την έριξε στο καταπράσινο μάτι μου. Το άλλο είναι κόκκινο. Και το τρίτο ανοιχτό.
Επιστρέφω...
Μαλάκα, μαγικές κιθάρες... Και η φωνή του τυπά, που έχει μια ιδέα Morrissey στη χροιά, τίποτα τραγικό όμως, αν δεν ήμουνα τόσο της υπερανάλυσης δε θα το πρόσεχα καν, όπως και διάφορες μαλακίες στη ζωή μου, έλα όμως που είμαι, αλλά αυτή τη στιγμή, οι ήχοι που βγαίνουν από τα ηχεία μου, μου χαρίζουν ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία...