IndiePop και μοντέρνα ψυχιατρική

...και αρχίδια!
Θυμάμαι τις μαλακισμένες ατάκες του Χόρνμπυ στο High Fidelity... Νταξ, δεν παίζει να υπάρχει πιο μίζερος μαλάκας από τον υποφαινόμενο. Ή ίσως και να υπάρχει... Αλλά δεν ακούω ποπ γι' αυτό το λόγο. Όχι. Με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα. Ας πούμε... (Παύση)... Ας πούμε ναι...

Έχει να κάνει και με τα κόμπλεξ μου. Αυτά που δεν έχω δηλαδή. Κανένα. Έχω την αντύπωση ότι όταν ακούω σκλερά πράματα και σοβαρά και με κάμποσο Angst, αρχίζω ν' αποκτάω... Γι' αυτό επιστρέφω στους γλυκύτατους, πανέμορφους, ΦΛΩΡΙΚΟΥΣ ήχους...

Και χέστηκα... η πλειονότητα των φίλων μου είναι πολύ πιο σκλεροί στ' ακούσματα. Είτε είναι ΡΟΚ είτε Avant Garde πάαααντα πρέπει να είναι δύσκολο, ιδιαίτερο... Δικό τους. Νταξ, εκτός απ' τους γαμημένους Radiohead... Αυτοί είναι το κοινό καλό.
Αυτό το μαλακισμένο κόλλημα (όχι τους Radiohead. Το συγκεκριμένο νόσημα το πολέμησα με πειραματικές θεραπείες που μου αφήσανε ένα καταρρακωμένο σώμα, αλλά έχω απαλλαγεί πια απ' αυτούς και τους ομοίους τους... Το ξέρω ότι κάποιοι εκεί έξω χαίρεστε για 'μένα) το πέρασα κάπου στα 22 μου... Ακόμα όμως η αγαπημένη μου μπάντα είναι οι Royal Trux. Και οι Geto Boys. Αλλά αυτοί δεν είναι ούτε δύσκολοι, ούτε ιδιαίτεροι, ούτε... εχμ... καλοί.

Anyway, η αιώνια διαφωνία μεταξύ εμού και των υπολοίπων τελειωμένων ήταν πάντα το mainstream. Πέραν του ασαφούς διαχωρισμού (και ακόλουθου κύκλου διαφωνιών - καυγάδων) περί του "τι είναι mainstream", υπάρχει και η πιο συγκεκριμένη προσέγγιση του θέματος. Μέσω προσωποποίησής του.

Κοινώς, από τη στιγμή που μια μπάντα έκανε video for muvvafukkin-MTV άρχιζαν οι ατέρμονες συζητήσεις... Χωρίς νόημα πραγματικά... Ευθύς αμέσως μόλις κάποιος αποκάλυπτε ότι "Εεεεεεε... ωραίο το καινούριο των Divine Comedy... ε;". Η απαξίωση ήταν η πρώτη αντίδραση... και η τελευταία... Ομολογουμένως ανθυγιεινό και βαρετό... Πολύ βαρετό...

Μουσικοί με καριέρα, δισκογραφία, σκατά, περνούσαν πάντα από το μικροσκόπιο... Ααααααχ, τα ανέμελα νιάτα με τους προβληματισμούς τους... Όχι πια... Δεν έχει σημασία...

Τώρα πια σε ένα Festival αυτός που θα θυμάσαι είναι αυτός που η εμφάνισή του θα είναι κάτι το ιδιαίτερο... κι ας παίξει τελείως σκατά... Φτάνει να σέρνεται στα ξερατά του πάνω στη σκηνή... Οι προηγούμενοι και οι επόμενοι θα είναι απλά "δεμένες" μπάντες, με ωραίες κιθάρες, γκόμενες ή δεν ξέρω 'γω τι σκατά, αλλά ο δίσκος που θ' αναζητήσεις θα είναι των μαλακισμένων που σκάσανε με ένα δονητή στον κώλο ο καθένας εκτός του τραγουδιστή που είχε χώσει το μικρόφωνο... Και ήταν και τύφλα... Το ξέρω ότι αυτούς θα ψάξεις γιατί και 'γω το ίδιο θα κάνω...