Όοοοοοχι. Η αλήθεια είναι άλλη. Η κριτική δίσκων στο ελλάντα έχει γίνει βαρετή. Ναι, ναι πριν ξεκινήσω αυτό το αίσχος, μπήκα στα μπλογκς, τις σελίδες, τα μάισπέης σας και τα τσέκαρα. Απ' ό,τι έχει γίνει φανερό, χασομερώ αρκετά στη μπλογκόσφαιρα... Που κατέληξα;
Έχουμε πήξει στους Μποντλέρ, χρειαζόμαστε ένα Μαρκήσιο Ντε Σαντ. Κι εδώ έρχομαι εγώ. Σε ένα χρόνο από τώρα η χριστοπαναγία θα χωθεί για τα καλά στα κείμενα των σημαντικότερων μουσικοκριτικών, των γραφιάδων του Νίτρο δηλαδή και του M. Hulot. Για την εξέλιξη του θέματος. Και όλοι επιτέλους θα απενοχοποιήσουν τη χρήση των αποσιωπητικών... Γαμάνε. Δεν το βλέπεις κι εσύ να 'ρχεται;
Βασικά, πάρω δεν πάρω απάντηση χέστηκα... Ο ουσιαστικότερος λόγος ύπαρξης αυτού του κειμένου, είναι η δημοσίευση της από κάτω φωτογραφίας...
έλα μωρή αρρώστεια
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιθανότητα σε πειράζει πραγματικά μέσα σου, για αυτό και βρίζεις τόσο. Εγώ πιστεύω ότι απλά δεν σε νοιάζει και πολύ τι θα πούνε, ή αυτό το κείμενο είναι εισαγωγή για τα χειρότερα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το κείμενο είναι μια (ημι)αυτόματη (κατα)γραφή (σκέψεων), που συνήθως καταλήγει σε κρίση μεγαλομανίας... Το μοναδικό σίγουρο είναι ότι θ' ακολουθήσουν κι άλλα...
ΑπάντησηΔιαγραφήIn Bukowski we trust
ΑπάντησηΔιαγραφήμακάρι..
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ πάντως δεν χρησιμοποιώ κακές λέξεις από άποψη, αλλά επειδή έχω φτωχό λεξικό.
BTR : Μάλλον δεν έχεις τσεκάρει τον Μπαντίνη ακόμα. Βρίζει χωρίς να λερώνει το στόμα του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόσεχε μόνο μην πέσεις στη new age μουσικοκριτική της free press λογικής. Αν βρίζεις επειδή το θέλεις , μαζί σου. Όχι , όμως , επειδή δεν μπορείς αλλιώς. Τότε είναι πολύ εύκολο. Θα χώναμε όλοι.