Υπαρξιακά

Γιατί βρίζω όλη την ώρα, ας μου εξηγήσει κάποιος μαλάκας. Είναι γεγονός ότι τα βρισίδια έχουν σταματήσει να είναι αστεία από τη χρυσή εποχή της βιντεοταινίας, της επιθεώρησης και του Στάθη Ψάλτη και ενδιαφέροντα από την πλατινένια εποχή που ζούσε και έγραφε ο Μπουκόφσκι... Γιατί συνεχίζω, λοιπόν; Τα κόμπλεξ μου βγάζω; Αφού δεν έχω. Τα έθαψα μαζί με το μοναδικό δίσκο των Megadeth που είχα στα 11 μου.

Όοοοοοχι. Η αλήθεια είναι άλλη. Η κριτική δίσκων στο ελλάντα έχει γίνει βαρετή. Ναι, ναι πριν ξεκινήσω αυτό το αίσχος, μπήκα στα μπλογκς, τις σελίδες, τα μάισπέης σας και τα τσέκαρα. Απ' ό,τι έχει γίνει φανερό, χασομερώ αρκετά στη μπλογκόσφαιρα... Που κατέληξα;

Έχουμε πήξει στους Μποντλέρ, χρειαζόμαστε ένα Μαρκήσιο Ντε Σαντ. Κι εδώ έρχομαι εγώ. Σε ένα χρόνο από τώρα η χριστοπαναγία θα χωθεί για τα καλά στα κείμενα των σημαντικότερων μουσικοκριτικών, των γραφιάδων του Νίτρο δηλαδή και του M. Hulot. Για την εξέλιξη του θέματος. Και όλοι επιτέλους θα απενοχοποιήσουν τη χρήση των αποσιωπητικών... Γαμάνε. Δεν το βλέπεις κι εσύ να 'ρχεται;

Βασικά, πάρω δεν πάρω απάντηση χέστηκα... Ο ουσιαστικότερος λόγος ύπαρξης αυτού του κειμένου, είναι η δημοσίευση της από κάτω φωτογραφίας...