26/4/11

Slug Guts - Howlin' Gang

Φάντασμα φάση... Ξέρεις απ' αυτά που ίπτανται πάνω από τις ηχογραφήσεις. Ακόμα κι η φωνή του τύπου αυτόν μου θύμισε. Και το παίξιμο στην κιθάρα. Σίγουρα όχι τόσο άγριο, αλλά πάλι...
Δεν ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο τότε. Δεν ήθελα να το πιστέψω. Το μέγεθος της αδικίας ήταν μεγάλο. Τέλος πάντων, δε θα εμβαθύνω, η πουτάνα η ζωή συνεχίστηκε και χωρίς αυτόν. Έτσι είναι...
Δεν ξέρω αν θα χρειαζόταν να βάλεις μαλλιά μετά απ' αυτό αν δε θύμιζε τόσο πολύ Birthday Party. Δεν ξέρω, ειλικρινά. Ο δίσκος γαμάει πάντως. Ανεξάρτητα από τις αναμνήσεις γαμάει. Swamp Rock 'n' Roll στα καλύτερά του. Sacred Bones, πάλι... 
Άραγε ξεφεύγεις ποτέ απ' αυτό τον ήχο; Που σημάδεψε την εφηβεία σου και σε συγκινεί ακόμα; Δεν ξέρω. Δε μ' ενδιαφέρει να μάθω κιόλας. Είμαι ανθυγιεινά κολλημένος εκεί, αδυνατώ να το ξεπεράσω. Παίζει να φταίει το φάντασμα...
Παίζει... Δεν ξέρω. Δεν είναι να τα σκαλίζεις τα σκατά. Είχα μια υπέροχη μέρα πριν το βάλω να παίξει... Έσκασε με τη μία το ίδιο γαμημένο ερώτημα που με κρατάει εδώ. Να γράψω; Ή όχι; Να γράψω... Γιατί είναι καλό. Γιατί θα το αγοράσω όταν το πετύχω. Για το Rowland... 
Θα ακουστεί γελοίο, μπορεί και να είναι, αλλά θα το πω. Όταν εγκαταλείπει τα εγκόσμια ένας δικός μου άνθρωπος σκέφτομαι πάντα τα βουνά. Γιατί τα βουνά χέστηκαν αν πέθανε ο καλύτερος κιθαρίστας όλων των εποχών. Χέστηκαν αν αισθάνομαι σκατά, όχι, χέστηκαν όποτε και να αισθάνομαι σκατά. Και αυτή είναι η πουτάνα η αλήθεια...  

9 σχόλια:

  1. πολύ καλό album και πλέον έχει και το κείμενο που του αξίζει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "...και πλέον έχει και το κείμενο που του αξίζει..."

    Αν το σχόλιο ήταν ειρωνικό τότε ήταν επιτυχημένο, αν το πιστεύεις μάλλον εντυπωσιάζεσαι εύκολα από κείμενα που έχουν τη λέξη γαμάω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αυτό είναι αλήθεια...εντυπωσιάζομαι πολύ εύκολα..μερικές φορές νιώθω σαν σαστισμένος ιθαγενής που λιμπίζεται μια τσίγκινη ταμπακιέρα...άλλες φορές νιώθω πραγματικά συγκλονισμένος από σχόλια-κριτική ανώνυμων στο διαδίκτυο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. είναι αλήθεια ότι αυτό το άλμπουμ αλλά και το προηγούμενο κουβαλά αυτούσια την επαναφορτωμένη ψυχή του R.s. Howard.Κιθάρες σαν βελόνες,ήχος πιο πέρα κι από την απογνωση.Μεγάλοι σκηνοθέτες οι τύποι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μαλάκα έλεος αυτοί οι ανώνυμοι...το άλμπουμ όντως γάμησε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το δισκάκι μέτρησε.Και το κείμενο επίσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. http://heroinandyourveins.bandcamp.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή