16/3/11

The Fuzztones - Preaching To The Perverted

Οι γκαραζάδες είναι σαν τους μεταλλάδες. Κάτι φίλοι μου το λέγανε αυτό. Είμαι σίγουρος ότι το υποστηρίζουν και σήμερα. Δεν έχουν άδικο. Αν εξαιρέσεις τη μουσική αυτή καθεαυτή, τα υπόλοιπα είναι ολόιδια. 
Ακόμα κι αυτά που γράφουν για τη μουσική αυτή καθεαυτή. Μανιασμένα σόλο στην κιθάρα οι μεν, τα ίδια και οι δε. Τα επηρεασμένα από τα '60s είναι μια παραπληγική πεντατονική, τα επηρεασμένα από τον αυνανισμό είναι ατελείωτα και βαρετά. Η τελευταία πρόταση γνωρίζω ότι δεν κάνει περισσότερο φανερή την ομοιότητα μεταξύ των δύο genres για την οποία αγορεύω τόση ώρα, αλλά γουστάρω τρελά να κολλάω το "μέταλλος" με το "αυτοϊκανοποίηση και γκόμενα να έχω"
Αλλά παρασύρθηκα, με συγχωρείτε. 
Απόκοσμα ουρλιαχτά (και καλά), ντραμς που ακούγονται σαν να βαράνε το διάολο (και καλά), τα ίδια ρε. Οι κατσαρολομαλλιάδες με τα κοστούμια μου φαίνονται το ίδιο γραφικοί με τους θρασάδες με την αφάνα, τα κολλάν και τα μποτάκια τα Strike, νταξ, οι πρώτοι είναι σαφώς αξιότεροι γενετικά για ζευγάρωμα - αναπαραγωγή και οι γκαραζούδες είναι πολύ πιο ελκυστικές από τις μεταλλούδες. Ε ναι ρε μαλάκα, καρεδάκια, φορεματάκια, πολιτισμένα πράματα, όχι tattoos και μαλλί μες στη μούρη, έλεος. 
Μετά ένας παλιός φίλος με είχε ρωτήσει κάποτε αν άκουγα γκαράζ, το οποίο σιχαινόταν γιατί ένας γκαραζάς έκανε την αδερφή του να κλαίει. Ξενέρωσα. Βέβαια, ένας μαλάκας μέταλλος σε μια κρίση ανδρισμού είχε χτυπήσει μια φίλη μου, κάτι που με ξενέρωσε περισσότερο, όταν όμως γίναμε medieval με την πάρτη του τα πράματα μπήκαν στη θέση τους. Περιττές ίσως λεπτομέρειες για το συντάκτη της βιογραφίας μου.
Νταξ, η στάση μου αρχίζει να ξεκαθαρίζει, σωστά; Όχι; Καλά, μπορώ να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος.
Το γκαράζ, "οι Βουτσάδες" όπως το χαρακτηρίζει ο τραγουδιστής ετούτων εδώ,  είναι guilty pleasure φάση, σαν το ροζ, χορεύεται κι αυτό είναι πάντα καλό, σε ειδικές φάσεις, όταν έπινα κυρίως, ήταν η ιδανική υπόκρουση για να στρώσει το βράδυ μου, πάρτυ φάση.
Κι αυτό βασικά κάνουν κι εδώ οι Fuzztones... Ειλικρινά δεν ξέρω πια πότε ένας δίσκος τους είναι γεμάτος διασκευές ή δικές τους συνθέσεις, δεν ξέρω αν είχε και ποτέ σημασία, αλλά ρε πούστη, τα κατάφεραν... Με διασκέδασαν. Εύκολο; Ίσως. Ίσως πάλι όχι...

7 σχόλια:

  1. Η Μπαντάνα του Λευτέρη16 Μαρτίου 2011 στις 7:05 μ.μ.

    Κρίση ταυτότητας: Θα ήθελα να είμαι σαλιάρα σε ευμεγέθη boobies

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΟΚ, καλή φάση, γέλιο, χαχά XD και τα σχετικά... αλλά οι Fuzztones πού κολλάνε με τους μεταλλάδες, δεν καταλαβαίνω... ?_?

    Α, άσχετο, αφού σου άρεσε το Wet Moon , παίζει ένα καινούργιο του ίδιου, Shadoweyes.

    Εγώ το βρίσκω λίγο βαρετό, προτιμάω αυτόν εδώ:
    http://www.heartshapedskull.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έλα ρεεεεε... Τι Fuzztones τι Manowar, ίδια φάση, διαφορετική θεματολογία...
    Το Shadoweyes παραλίγο να το αγοράσω πριν από κανα μήνα, αλλά τελικά έπαιξα στα σίγουρα, κοινώς tpbs από Vertigo και 2000ad...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. :snort: χαχα! Νομίζω βρήκα καινούργιο κράξιμο για τους Manowarάδες... XD

    Vertigo tpbs? Βάλε καμμιά κριτική ντε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Συναναστρέφεσαι Manowarάδες; Είχα μια απορία πάντα. Βασικά δύο. Καταρχάς γνωρίζουν κάποια γλώσσα, ή απλά στις συνομιλίες τους ανταλλάσσουν πολεμικές ιαχές; Επίσης, αν λερώσεις ένα γούνινο βρακί, μετά πώς το πλένεις; Μπαίνει πλυντήριο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πλεόν δε συναναστρέφομαι κανέναν, έχω περάσει σε ένα επίπεδο πέρα από το ανθρώπινο και δεν μπλέκομαι με κατώτερες μορφές ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή