Piano Magic - Home Recordings

Έχεις δει αυτό το όνειρο που, σε φάση, πέφτεις στο κενό, ούτε αλεξίπτωτα ούτε τίποτα, αλλά δε σε νοιάζει; Γιατί για κάποιο περίεργο λόγο εμπιστεύεσαι ό,τι είναι από κάτω σου, για κάποιο περίεργο λόγο θεωρείς ότι ο αέρας δε θα σε προδώσει, για κάποιο περίεργο λόγο πιστεύεις ότι υπάρχουν χέρια που δε θα σ' αφήσουν ν' αγγίξεις το έδαφος... Το 'χεις δει; 

Ή βλέπεις μόνο αυτά που πετάς; Που δεν καταλαβαίνεις γιατί, αλλά το καταφέρνεις. Φεύγεις. Δε σου 'χει τύχει; Ενώ φαινομενικά δεν υπάρχει κάτι να σε προστατεύσει από το άγνωστο, είτε αυτό είναι προορισμός, είτε ο αναντίρρητα δικαιολογημένος κίνδυνος, να είσαι πεπεισμένος ότι όλα θα πάνε καλά; Δεν μπορεί... Σίγουρα σου 'χει συμβεί...

Ή αυτό που βρίσκεσαι μπροστα σε μια κατάσταση που 'χεις φερθεί τελείως σκατά και σου δίνεται η ευκαιρία να διορθώσεις όσα είπες τότε, να πάρεις πίσω όλη τη μαλακία της στιγμής, να δεις το συνομιλητή που 'χεις αδικήσει και το ξέρεις, να χαμογελάει; Να σε συγχωρεί; Έλα, σίγουρα το 'χεις δει αυτό... 

Ή αυτό που στη μέση μιας συζήτησης ξαφνικά γίνεσαι κάποιος άλλος; Τη μία είσαι αυτός που όλοι περιμένουν, αυτός που έχουν συνηθίσει, που ξέρουν και την επόμενη στιγμή σταματάς, γίνεσαι σκιά, ακόμα και το πρόσωπό σου αλλάζει, δεν είσαι ο εαυτός σου, όχι, για κάποια δευτερόλεπτα, ίσως λιγότερο, είσαι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος, ώσπου θυμάσαι ποιος είσαι στ' αλήθεια και αλλάζεις ξανά... Και η έκβαση της συζήτησης ξαναγίνεται η αναμενόμενη, το λάθος διορθώνεται "με συγχωρείτε, δεν ήθελα να μεταμορφωθώ σ' αυτόν που έχετε ξεχάσει, που έφυγε πριν χρόνια, συγνώμη αν το ό,τι σας έκανα να τον θυμηθείτε σας στεναχώρησε, να, κοιτάξτε, εγώ ήμουν τόση ώρα, ξεχάστε το σας παρακαλώ, εγώ είμαι"... Εγώ... Πάλι...