The EX - Catch my Shoe

Post Punk... Απλά... Το είδος μουσικής που μ' έχει διαμορφώσει σαν το υπέρτατο αρχίδι που όλοι καυλώνετε να σας βρίζει... Οι The EX είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες... Απλά... Τι σκατά πρέπει να γράψω τώρα; Αντικειμενική κριτική; Ας γελάσω... Ούτε καν. Τους κωλογουστάρω όσο πάει, ο τελευταίος τους δίσκος γαμάει μέχρι την "άλλη πλευρά", κάθε του νότα είναι το συνονθύλευμα της ηχητικής πρωτοπορίας - τρομοκρατίας, ό,τι γουστάρει ο καθένας, είναι τρελό κόλλημα ρε... Η μουσική υπόκρουση που θα έπρεπε να σκάει όταν λαμβάνουν χώρα πράξεις βίας κατά της καταστολής της θέλησης του ατόμου, αυτό είναι, "κάνω ό,τι σκατά γουστάρω", αυτό ακριβώς, ποιος ακριβώς θα μου πει ότι είναι λάθος; Εσύ; Άντε γαμήσου κι εσύ. Ναι ακόμα κι εσύ...
Το έχεις να παίζει και είναι σα να τρως απανωτά κλωτσιές στο στομάχι και να γουστάρεις την κατάσταση, όλα είναι εκεί, οι γαμημένες κιθάρες, όπως σκάνε η μία πάνω στην άλλη, πάντα με τους The EX έτσι ήταν, ένα ακατάπαυστο κοπάνημα, ένα ατελείωτο "στα μούτρα", παρουσία, γεμίζει το δωμάτιο και καμία γωνία του δεν είναι ίδια μετά... Μπαίνουν στο κεφάλι σου και δεν την κάνουν ποτέ...

Είχα αγοράσει το "Aural Guerilla" στην τρυφερή ηλικία των δεκατεσσάρων, τότε μου ακουγόταν "άτεχνο", δεν ήταν αυτό που περίμενα να μου δώσουν κάποιοι που υπήρξαν και συνεργάτες των Sonic Youth... Έπρεπε πολύ καιρό αργότερα να πέσουν στα χέρια μου οι δίσκοι που βγάλανε με τον Tom Cora για να καταλάβω τι σκατά παίζει μ' ετούτους... Ότι δε θ' αφήνανε ποτέ τα όσα περίμενα απ' αυτούς να τους περιορίσουν. Χέστηκαν για μένα, για το κοινό τους γενικά, αυτοί ήθελαν να κάνουν αυτό πάει και τελείωσε... Όποιος γουστάρει... "I'm Twenty Five Big Mistakes"... Εγώ παίζει και να είμαι μερικά παραπάνω... Μια τερατοσυσσώρευση πραγμάτων για τα οποία έχω σκυλομετανιώσει και όχι, τα λάθη μου είναι τα σημάδια μου, όλες εκείνες οι φορές που ξεφτιλίστηκα, όλες οι λάθος γκόμενες στις πιο λάθος στιγμές, όλες εκείνες οι φορές που ξέσπασα σε ανθρώπους που δεν έπρεπε, η χάλια προσέγγιση του άλλου, η συνεχής αυτοκαταστροφή, ο κύκλος αυτοτραυματισμού που το τέλος του είναι και μια νέα αρχή...

Μπάντες σαν τους the EX βασικά, μπορούν να σου διδάξουν καλά ένα και μόνο πράγμα... Ότι υπάρχει κάτι εκεί έξω, μια ολόκληρη φιλοσοφία που ονομάζεται D.I.Y., Do it yourself, Κάντο μόνος σου ρε πούστη, κάνε τη δικιά σου φάση, κι ας φαίνεται λάθος, ας μην έχει σχέση με ό,τι υπάρχει στο κεφάλι σου, δεν ακούγεται σωστά, δεν είναι ρε, είναι λάθος, ο κόσμος δε θα γουστάρει πιθανότατα, είσαι μόνος σου σε όλο αυτό, αλλά δεν πειράζει, ίσως κάποιος, κάποια, κάποια στιγμή να σε ξεχωρίσει, ίσως, ούτε αυτό έχει σημασία, το μόνο ουσιώδες είναι να "βγει"... Να εξωτερικεύσεις, να γνωστοποιήσεις αυτό το κομμάτι σου στον εαυτό σου τον ίδιο πρώτα και μετά βλέπουμε... Κι αν δε δούμε δεν τρέχει και τίποτα, έκανες αυτό που ήθελες στην τελική, τέχνη για την πάρτη σου... Δεν υπάρχει αποτυχία σ' αυτό. Δεν υπάρχει αποτυχία γενικά κι αν τέλος πάντων κάτι πρέπει να ονοματιστεί τοιουτοτρόπως, σίγουρα είναι πολύ πιο ελκυστικό από την όποια "επιτυχία"...  Αλήθεια...