Re-isssues...

Γενικά δε μου λένε τίποτα οι επανεκδόσεις... Συνήθως πρόκειται για δίσκους που ακούγανε οι γονείς μου, και δεν ακούμε τη μουσική που ακούγανε οι γονείς μας, νταξ; Το 2009 όμως, δύο κυκλοφορίες πραγματικά μου θυμίσανε πολλά...με πήγανε πίσω. Αν και, εδώ που τα λέμε, να γράφω τώρα για Jawbox, Jesus Lizard... Μαλάκα, δεν έχει νόημα... Αν δεν αισθανθήκατε όλα αυτά τότε, δε θα το κάνετε σήμερα... Αν και, ποτέ δεν ξέρεις, επομένως... Τεσπα, ο μοναδικός λόγος που προχωράω παρακάτω, είναι διότι οι συγκεκριμένοι ήχοι δεν ακούγονται καθόλου, μα καθόλου παλιοί... Για να δούμε...  

Jawbox - For Your Own Special Sweetheart: Το συγκεκριμένο δίσκο, μου τον είχανε κάνει πάσα σε κασσέτα στο Λύκειο, όταν είχε πρωτοβγεί... Μόλις είχαν υπογράψει σε πολυεθνική, αφήνοντας την αγκαλιά της Dischord... Ήταν οι πρώτοι που προσπαθήσανε κάτι ανάλογο... Στην τρυφερή ηλικία που ήμουν δεν καταλάβαινα και πολλά από τη φάση "ξεπούλημα" κάποιου, και οι Sonic Youth σε μεγάλη εταιρία ήταν, αλλά δεν έβλεπα καμία έκπτωση στην ποιότητα... Ακόμα αδυνατώ... Τέλος πάντων, με τις πρώτες νότες νότες του "FF=66" κατάλαβα ότι άκουγα κάτι "νέο", κάτι πρωτόγνωρο για τα παραγεμισμένα με ανέμπνευστο grunge αυτιά μου... Δεν είχαν αυτή τη σεβεντίλα, ήταν PUNK με περίεργα, καθαρά και έντονα ντραμς, συναίσθημα, emo - ο όρος είχε μάλλον διαφορετική έννοια τότε... Και τους Fugazi, emo τους λέγανε... Μαγικές κιθάρες, σκληρές, αλλά όχι ακριβώς... Όλα ήταν τόσο καινούρια στα '90s... Κι αυτό το "U-Trau"... Μακράν το αγαπημένο μου κομμάτι τους... Με το που έσκαγε το ρεφραίν σηκωνόμουν απ' την καρέκλα και κοπανιόμουν σα να μην υπήρχε αύριο... Τσέκαρα το μαλλί στον καθρέφτη και πάμε πάλι... Post Hardcore... Το είδος που με σημάδεψε, βασικά... Μετά γνώρισα το Post Punk και κόλλησα πάλι... Ρε, στα χρόνια της δύσκολης εφηβείας μου, τότε που, πριν σκάσει κόσμος σπίτι έπρεπε να κλειδώσεις τους γονείς στην κουζίνα, αυτοί οι ήχοι, η ένταση... Ήταν ό,τι ακριβώς... Και τελείως intelligent... Εσείς που ήσαστε;   

    

Jesus Lizard - Inch: Τα ψυχάκια... Τους γνώρισα όταν ο ίδιος φίλος που μου πάσαρε τους Jawbox, μου 'δωσε ένα σπλιτ που είχανε κυκλοφορήσει μαζί με τους Nirvana... Ένα κομμάτι ήταν αρκετό για να κολλήσω... Η αγαπημένη μπάντα του ξυρισμένου σωσία μου, του Steve Albini... Το γιατί, μάλλον εύλογο. Μανία, ψυχώσεις, σακάτεμα, ο David Yow, κιθάρα, μπάσο, ντραμς, σε συγκλονιστική αρμονία, για την παραγωγή των πιο ακραίων ήχων που έχουν βγει από ηχεία ποτέ... Το "inch" είναι συλλογή με τα σίνγκλς τους... Αυτή η Touch 'N' Go... Μαζί με Dischord, σημάδεψαν τα νιάτα μου... Δεν ξέρω, από τότε ελάχιστες φορές μου 'χει σκάσει κάτι τόσο πρωτοποριακό... Οι μοναδικοί που μπόρεσαν να πλησιάσουν τον ήχο τους ήταν οι... Tomahawk... H μπάντα δηλαδή του κιθαρίστα τους, του Duane Denison... Ναι... Μη λέμε και μαλακίες, έχει το πιο χαρακτηριστικό στυλ παιξίματος εκεί έξω... Κι αυτός ο Yow... Όντας στο κοινό ενός "performance" του, κινδύνευες ανά πάσα στιγμή να βρεθείς με το παπάρι του στη μούρη... έβγαζε τα ρούχα του και έκανε stage diving... Τι καλά... Η μοναδική μπάντα που κατάφερε να μεταφέρει τις ψυχώσεις των Birthday Party στα '90s και, φυσικά, μία από τις σημαντικότερες μπάντες της συγκεκριμένης δεκαετίας... Συγκλονιστικοί live, εξίσου άρρωστοι στις ηχογραφήσεις τους... Γαμώ, όσο δεν πάει... Τη χάσατε την ευκαιρία τότε, είμαι απόλυτα πεπεισμένος γι' αυτό, μην επαναλάβετε το σφάλμα...