Περίεργος Τύπος...

Σε φάση, ο μοναδικός αληθινός έρωτας που μου 'ρθε να περιγράψω του Αγίου Βαλεντίνου, μεγάλη η χάρη του... 

Ρε, είναι αυτός εκεί, που, κάθε μέρα που ξεκινάω για δουλειά, είναι στην είσοδο της απέναντι πολυκατοικίας κολλημένος στο θυροτηλέφωνο... Δεν ξέρω γιατί... Δεν παίζει να είναι ο "Τρελάρας", την προσωπικότητα του οποίου αναλύω καιρό τώρα...

Κυριλέ τύπος... Με την κοστουμιά του, το γυαλάκι του, το μαλλάκι του μακριούτσικο, όχι Μάταλα φάση, όχι τζίβα, χτενισμένος κι έτσι, σουλουπωμένος... Κύριος. Τζέντλεμαν. Τραπεζοϋπάλληλος φάση που αρρωσταίνει με Ελύτη...

Τις πρώτες φορές που έσκαγα, τραβιόταν, κοιτούσε δεξιά - αριστερά, έκανε ότι δεν έκανε αυτό που έκανε... Τώρα, ούτε καν. Πετάγεται όταν ανοίγει η πόρτα μου, με τσεκάρει για δευτερόλεπτα και συνεχίζει ακάθεκτος...

Δεν ξέρω τι κάνει. Προφανώς φαντάζομαι ότι έχει υποκύψει σε μια μορφή θυροτηλεφωνικού sex... Ή το εφηύρε...

Δεν ξύπνησα νωρίς σήμερα να κατέβω να τσεκάρω... Να έσκασε με λουλούδια; Με σοκολάτες; Με χρυσές βίδες; Με καινούρια κάμερα; Με μία κάρτα, έστω; Να άνοιξε η πόρτα; Ή να έμεινε εκεί πάλι;

Πριν μπω στ' αμάξι κάνω πάντα ένα τσιγάρο. Ανταλλάσουμε βλέμματα. Για λίγο. Σύντομα επιστρέφει στην ασχολία του. Ακίνητος. Στο θυροτηλέφωνο. Περίεργη γειτονιά, ρε πούστη μου...