8/3/11

PJ Harvey - Let England Shake

Δεν ξέρω ρε... Για μένα η PJ είναι τα τεράστια γυαλιά, η Jaguar, το μακρύ φόρεμα και το Rid Of Me... Με την παραγωγή του Steve Albini που τα ντραμς γαμούσαν τα πάντα. Κι αυτή η φωνή... Μόνο αυτό έμεινε να μου τη θυμίζει... Αυτό αντί εισαγωγής...
Το τελευταίο της έργο είναι υπέροχο. Αντλεί την έμπνευσή της από τη μουσική των μεταναστών στη νήσο, συγκεκριμένα αυτών που έσκασαν από Τζαμάικα μεριά. Δε με χάλασε, κάθε άλλο. Γουστάρω reggae, dub και λοιπά πάρα πολύ. Το 'χω ξαναπεί νομίζω. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Είναι ένας αυθεντικά τολμηρός, πειραματικός δίσκος. Ναι, και αυτός. Περισσότερο και από το "Is This Desire"... Το 'χω ακούσει δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές και αδυνατώ να το "κατανοήσω". Το κακό είναι ότι μόνος επιστρέφω, χωρίς να με προσκαλεί αυτό. Δεν ξέρω... Δεν ξέρω βασικά σε τι έχει εξελιχθεί η αγαπημένη μου Polly Jean, σίγουρα δεν το περίμενα αυτό όταν πρωτοάκουσα το Dry, βασικά τίποτα δεν περίμενα από όσα ακολούθησαν. Καλό δεν είναι αυτό; Μάλλον...
Άργησα επίτηδες να γράψω για ετούτο, ήθελα να "ωριμάσει" μέσα μου κατά κάποιο τρόπο, αλλά ακόμα και τώρα, ένα μήνα μετά σχεδόν αφότου διέρρευσε για πρώτη φορά, είμαι εξίσου μπερδεμένος. Είναι σίγουρα ενδιαφέρον από κάθε άποψη, αλλά είναι καλό; Μου κάνει κάτι; Χτυπάει κάποιο από τα σωστά σημεία; Δεν έχω βγάλει άκρη...
Ένα είναι σίγουρο... Και μόνο για το "Written on the forehead", με το sample του "Blood And Fire" του Niney the Observer κέρδισε μια θέση με τη μία στα καλύτερα της χρονιάς...

14 σχόλια:

  1. πραγματικά ήταν κάτι το ανέλπιστο! δεν περίμενα η PJ να (ξανα)βγάλει τόσο καλό album όπως αυτά που μας είχε συνηθίσει αρκετά χρόνια πριν... μιλάμε σίγουρα για ένα από τα album της χρονιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "βασικά τίποτα δεν περίμενα από όσα ακολούθησαν. Καλό δεν είναι αυτό; Μάλλον..."
    και μόνο αυτό να έγραφες θα είχες καλύψει δημοσιογραφικά όλοκληρη την καριέρα της...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Genius album... Αν πω ότι μου θύμισε σε σημεία ακόμα και Specials θα ακουστώ παπάρας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Το κακό είναι ότι μόνος επιστρέφω, χωρίς να με προσκαλεί αυτό"
    Έτσι ξεχωρίζει ένας πραγματικός καλλιτέχνης με ποιότητα και συνέπεια (να το εκφράσω και λίγο γραφικά) και να αντιγραψω τον scarsbruises(!)...
    Και ρε, δεν είναι κακό να επιστρέφεις αφού νιώθεις την ανάγκη να εμπλακείς με τη "κατάσταση" που σου προσφέρει έτσι δεν είναι;
    Και η PJ δεν είναι συνηθισμένη περίπτωση. Το αποδεικνύει από το Dry μέχρι το White Chalk και τις δουλειές της με τον Parish.Έδω άλλοι χτυπιούνται να βγάλουν πάνω από κανα δύο καλούς δίσκους. Το album το έχω λιώσει πάντως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η Pj μ'αρέσει πολύ!Δε ξέρεις πόσο...Είναι καλλιτέχνης πραγματικός.Όμως αυτό το δισκάκι μου φάνηκε πολύ μέτριο.Το έχω δηλώσει και στην εκπομπή.Δε ξέρω γαμώτο νομίζω κάπου τα χει μπλέξει λίγο και με τη πολιτική,άσε που το εκθειάζουν όλα τα blogs.Από σένα περίμενα να κράξεις.Μάλλον σου χω πάρει λάθος μέτρα.Anyway θα το ακούσω ξανά και ξανά γιατί νομίζω το έχω αδικήσει το δισκάκι ρε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. δεν παιζει σε ιντυ γηπεδα ποια.δεν τη χωρανε.στα 42 της ξυπνησε το πολιτικο ζωο μεσα της αλλα επειδη ειναι και ποιητρια το εβγαλε πολυ καλυτερα απο οτι καποιοι αλλοι.λιτη και απεριττη,τραγουδια εμψυχωτικα και σοβαρα τωρα,δεν συγκρινεται με τιποτε απο αυτα που εχει κανει.ειναι ενα επιπεδο ποιο πανω. και μη ξεχνατε οτι μεγαλωσε πια δεν μπορει να ασχολειται μονο με τον εαυτο της και τις εκρηξεις τις.κοιτα πιο πανω,η υποθεση ροκ σταρ/εμμονες/ματαιοδοξια/ειμαι γαμω ή παρακμιακιά,κοιταχτε με,ΔΩΣΤΕ ΠΡΟΣΟΧΗ,σκυλες,φαση,δεν της ταιριαζει.ποτε δεν τις ταιριαζε.ειναι κυρια πανω απ'όλα και όχι ροκ τσόλι....και γνησια καλλιτεχνιδα...μακραν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είναι από τις super κυκλοφορίες όχι μόνο της χρονιάς αλλά των τελευταίων χρόνων για μένα. Να πω επίσης ότι αν εξαιρέσω το πολιτικό κομμάτι που δεν θα σχολιάσω, από καλλιτεχνικής άποψης είναι project ώριμο, ψαγμένο με μια ενορχήστρωση που αντιληπτικά προσεγγίζει ιερά τέρατα που άπτονται άλλων μουσικών χώρων. Με μια μαξιμαλιστική διάθεση που όμως δεν κουράζει αλλά της δίνει εκφραστικά περιθώρια. Κάτι τέτοιο εκτός από τόλμη φανερώνει και ικανότητα. Δίσκος πολύ "κοντινός" μου. Μη αναμενόμενος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "Μη αναμενόμενος"... Το μόνο σίγουρο. Εγώ ακόμα δεν έχω καταλήξει και πάλι αν μου άρεσε πραγματικά. Δεν ξέρω... Το "Rid of me" αδυνατώ να το ξεπεράσω... Στις γιορτές μάλιστα αναγκάστηκα να το αγοράσω. Για τρίτη φορά... Το πρώτο έλιωσε (βίνυλ), το δεύτερο δανεικό κι αγύριστο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Άσε όταν λέμε δισκάρα το εννοώ! Τώρα πια παίζει σε άλλα επίπεδα η γυναίκα, συμφωνώ απόλυτα με τον Χρήστο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. emena o diskos me erethizei apisteuta! Einai apo keina ta album ta opoia epimeneis na akous kathe fora pou kaneis erota giati xereis oti to sex tha diarkesei oso kai o diskos kai oti to kathe track tha sou xarisei toulaxiston 2 apisteutous orgasmous.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εχμμμμ... Και τι καλά που το μοιράστηκες μαζί μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Έχω παρατηρήσει ότι οι δίσκοι που σε αφήνουν με αυτή την αίσθηση του, "Τι άκουσα τώρα", "μ'άρεσε;", "Να το ξαναβάλω άλλη μια;" και λοιπά, έχουν την τάση να καρφώνονται με ταβανόπροκες στον εγκέφαλο σου και να μένουν εκεί για πάντα. Και κάθε φορά που το ακούς νομίζεις ότι έχεις καταλήξει κάπου μέχρι την επόμενη φορά που θα σου γαργαλήσει τα αυτιά και πάει ες αεί.

    Αν αυτό δεν σημαίνει 'καλός δίσκος' τότε τί σκατά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Εμένα πάλι η PJ ποτέ δεν είχε καταφέρει να με συνεπάρει. Το κακό είναι ότι -εκτός του εμετικού "white chalk"- δε μου έδινε και πολλά περιθώρια να τη μισήσω. Μου ήταν απλά αδιάφορη. Και μετά έβγαλε το Let England Shake και με γάμησε. Δισκάρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή